Το πόσο μεγάλος είναι ένας πολιτικός δεν φαίνεται μόνο από τα ορατά σημαντικά του επιτεύγματα πάνω σε αυτήν τη γη. "Η αληθινή σπουδαιότητα βρίσκεται στο πόσο μακριά βλέπει, στην αποφασιστικότητα και στην ακλόνητη ενεργητικότητα που επιστρατεύει για να αναχαιτίσει το στοιχείο της διάλυσης, να προσκαλέσει, να συγκεντρώσει και να κεντρίσει προς μέγιστες επιδόσεις όλες εκείνες τις δυνάμεις που κόβουν τον δρόμο στην καταστροφή". Τάδε έφη Πέτερ ντε Μέντελσον, βιογράφος μεταξύ άλλων του βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Αυτά που σε άλλες εποχές θα ονομάζαμε ηθικολογία ή α-ιστορικό ιδεαλισμό, τονίζοντας την πολυσχιδία στις συνιστώσες της πολιτικής διαδικασίας, σήμερα κατά τη γνώμη μου, ξαναβρίσκει τη σημασία του. Οι "άθλιες" εποχές που ζούμε, είναι και μεγάλες εποχές. Ευρωπαίοι / ευρωπαίες πολιτικοί αναγκάζονται να αναμετρηθούν όχι μόνο με τις προσταγές των καιρών, αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό προκειμένου να διαφυλάξουν την ειρήνη και την ελευθερία στον εθνικό τους χώρο. Ποιος το περίμενε ότι κάποιοι από αυτούς / αυτές θα ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν την πρόσκαιρη φήμη τους, το πόσο δημοφιλείς είναι, τον ίδιο τους τον προσωπικό εγωισμό στο κάτω-κάτω, στην υπηρεσία ενός καλύτερου μέλλοντος;
Μέσα στο τεχνητό, συχνά, αλαλούμ των καιρών, επειδή σήμερα πια η θολούρα και η διάσπαση είναι εργαλεία κατά της πολιτικής, κατά του κράτους, κατά της δημοκρατίας, κατά της Ευρώπης, διαφαίνονται τέτοιες φιγούρες. Μακριά από το να καρλαϋλίσω και να δω την ιστορία ως συλλογή μεγάλων βιογραφιών, όμως επιστρέφουμε σήμερα, νομίζω, στη σημασία και της βιογραφίας στον ρου της πολιτικής όπως εδώ και καιρό έχει συμβεί στις μεταστρουκτουραλιστικές θεωρητικές σπουδές.
Υ.Γ.Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι εδώ στους έλληνες πολιτικούς, προσωπικά όμως πιστεύω ότι κάποιοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο ρόλος που τους επιφυλάσσεται, δεν είναι ο συμβατικός παραδεδομένος.
Αυτά που σε άλλες εποχές θα ονομάζαμε ηθικολογία ή α-ιστορικό ιδεαλισμό, τονίζοντας την πολυσχιδία στις συνιστώσες της πολιτικής διαδικασίας, σήμερα κατά τη γνώμη μου, ξαναβρίσκει τη σημασία του. Οι "άθλιες" εποχές που ζούμε, είναι και μεγάλες εποχές. Ευρωπαίοι / ευρωπαίες πολιτικοί αναγκάζονται να αναμετρηθούν όχι μόνο με τις προσταγές των καιρών, αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό προκειμένου να διαφυλάξουν την ειρήνη και την ελευθερία στον εθνικό τους χώρο. Ποιος το περίμενε ότι κάποιοι από αυτούς / αυτές θα ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν την πρόσκαιρη φήμη τους, το πόσο δημοφιλείς είναι, τον ίδιο τους τον προσωπικό εγωισμό στο κάτω-κάτω, στην υπηρεσία ενός καλύτερου μέλλοντος;
Μέσα στο τεχνητό, συχνά, αλαλούμ των καιρών, επειδή σήμερα πια η θολούρα και η διάσπαση είναι εργαλεία κατά της πολιτικής, κατά του κράτους, κατά της δημοκρατίας, κατά της Ευρώπης, διαφαίνονται τέτοιες φιγούρες. Μακριά από το να καρλαϋλίσω και να δω την ιστορία ως συλλογή μεγάλων βιογραφιών, όμως επιστρέφουμε σήμερα, νομίζω, στη σημασία και της βιογραφίας στον ρου της πολιτικής όπως εδώ και καιρό έχει συμβεί στις μεταστρουκτουραλιστικές θεωρητικές σπουδές.
Υ.Γ.Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι εδώ στους έλληνες πολιτικούς, προσωπικά όμως πιστεύω ότι κάποιοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο ρόλος που τους επιφυλάσσεται, δεν είναι ο συμβατικός παραδεδομένος.
