.png)
ΟΧΙ στον κορσέ που θέλουν να περιβάλλει το Αρχαιολογικό Μουσείο Πατησίων.
Στην Αθήνα και γενικά στην Ελλάδα δεν θα απομείνει τίποτα, ούτε σπιθαμή γης, να θυμίζει την πολιτισμική της ιστορία όπως παντού αλλού στον κόσμο.
Ας βρεθεί φόρμουλα περιοδικών εκθέσεων και σε αίθουσες του ΕΜΠ.
Χωρίς χωρική συνέχεια, κανένα μέλλον.
Νησίδες πολεοδομικής ιστορίας, απαραίτητες.
Στην κοσμοθεωρία του ρομαντισμού το απόσπασμα είναι στάση πνευματική, το αποσπασματικό και το α-τελές είναι σημεία και εργαλεία τής χωρίς τέλος προσέγγισης του Απόλυτου (Schlegel). Στο 206ο Athenaeum-Fragment o Friedrich Schlegel γράφει ότι το απόσπασμα, όμοια με μικρό έργο τέχνης, πρέπει να ξεχωρίζει από τον περιβάλλοντα κόσμο και να είναι αυτοτελώς ολοκληρωμένο σαν σκαντζόχοιρος.¹ Εννοεί ότι είναι μια κλειστή προς τα έξω ενότητα σκέψης που αφενός στρέφει τα αγκάθια της κριτικά απέναντι στον εξωτερικό κόσμο και αφετέρου κεντρίζει τη σκέψη του δημιουργού, ποιητή ή φιλοσόφου. Χάρη στην ευστοχία, τη συντομία και την κινητικότητά του το απόσπασμα είναι ιδανική τεχνική για τη διαρκώς ανανεούμενη περιφορά γύρω από την πολυφωνία της σύνθετης και συχνά αντιφατικής πραγματικότητας και την παρατήρησή της.
Υπάρχει άριστη ελληνική βιβλιογραφία για την πρόσληψη της ρομαντικής αισθητικής στην ποιητική του Διονυσίου Σολωμού, οπότε κανείς δεν επιτρέπεται σήμερα να μιλά με παρωχημένους όρους για έργο που δεν κατόρθωσε να ολοκληρώσει -όπως είδα πρόσφατα κάπου στο διαδίκτυο-, και τελικά πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ούτε η φιλολογία ούτε η ιστορία είναι μπάτε σκύλοι αλέστε για όποιον έχει μεγάλη ανάγκη να γράφει τις προτιμήσεις του, ποιητικές και άλλες. Άσε που και αυτές οι επιστήμες δεν είναι συμπαγές σύνολο, ζητούμενα-θεωρία-μεθοδολογία διίστανται.
Κρίμα που δεν έχουν περάσει σημαντικά θέματα όπως αυτό εδώ της αποσπασματικότητας στον Σολωμό να υποψιάσουν τον κοινό λόγο ότι πρόκειται για θεωρητικά ζητήματα πέρα από τη σχολική λογική άλλων εποχών (επιπλέον κάποιοι θα νομίζουν ότι δεν έγραψε τίποτα «ολοκληρωμένο»), και ότι εν πάσει περιπτώσει αμαρτία να κάνεις το κομμάτι και τις «ψυχογνωστικές υποθέσεις»² σου με αυτή τη μυστήρια ωραία ποίηση που σου έτυχε να είναι και εθνική.
Για τα δίκτυα φιλίας του ρομαντισμού, τον Νικόλαο Λούντζη και τον Διονύσιο Σολωμό
¹"Ein Fragment muß gleich einem kleinen Kunstwerke von der umgebenden Welt ganz abgesondert und in sich selbst vollendet seyn wie ein Igel". Athenaeum. Ersten Bandes zweytes Stück. Βερολίνο: Vieweg, 1798, σ. 54.
² Δημηρούλης, Δημήτρης: Φάκελος «Διονύσιος Σολωμός». Ανατομία ενός εθνικού θρίλερ. Αθήνα: Μεταίχμιο, 2003, σ. 238.
Θα ήταν πολύ παραγωγική στη διδασκαλία η σύνδεση των δύο φάσεων της ελληνικής γλώσσας σχετικά με τη μορφολογία και η αναφορά στην Κοινή, η οποία είναι σύμφωνα με τους γλωσσολόγους πολύ πιο κοντά στη νεοελληνική γλώσσα. Ένα θέμα που εγείρει πολλά ερωτηματικά, είναι οι δύο τύποι του νεοελληνικού Μέλλοντα, ο απλός (θα ανοίξω) και ο διαρκής (θα ανοίγω). Πώς προέκυψαν στην εξέλιξη της γλώσσας εφόσον η αρχαία γνωρίζει μόνο ένα Μέλλοντα; Πώς εξηγείται από την οπτική της ιστορικής (κοινωνιο)γλωσσολογίας και πώς μπορεί να τοποθετηθεί αυτό το φαινόμενο συγκριτικά -αν μπορεί να γίνει αυτό- μέσα στα πλαίσια της εξέλιξης των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών;
.png)
.png)
Πρώτον είναι Σοά (=Καταστροφή, Μεγάλο Κακό) και όχι Ολοκαύτωμα. Ο αμερικανικής προέλευσης όρος «Ολοκαύτωμα» που καθιερώθηκε από τη δεκαετία του 1980 και σημαίνει στην Παλαιά Διαθήκη «θυσία δια του πυρός» με συνδηλώσεις μάλιστα «αυτόβουλης θυσίας», δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για τις ναζιστικές μεθόδους εξόντωσης των Εβραίων (Οντέτ Βαρών-Βασάρ, Η ανάδυση μιας δύσκολης μνήμης. Κείμενα για τη γενοκτονία των Εβραίων, σσ. 158-160).
Δεύτερον, καιρός να πάψει να κυκλοφορεί το ψέμα ότι κανείς δεν γνώριζε τίποτα για τον φόνο, ούτε οι γείτονες ούτε ο περίγυρος. Μπορεί να μην γνώριζαν λεπτομέρειες, όταν όμως εξαφανίζονται μετά από κακοποιήσεις, καταστροφές περιουσιών, περιθωριοποιήσεις, στις οποίες ο περίγυρος πήρε μέρος, και άλλες απαγορεύσεις μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες αφού τους σύρουν μαζικά κάπου στην κεντρική Ευρώπη, ΟΛΟΙ ήξεραν ότι για καλό δεν είναι. Και σε χώρες φαινομενικά λιγότερο ενεργές από αντισημιτικής απόψεως όπως η διαχρονικά κρυφοକୋଠା Ελλάδα, οι χιλιάδες οικοσκευές μόνο που αρπάχτηκαν σε ένα ντελίριουμ σύλησης (βλ. Νίκος Μπακόλας, Η μεγάλη πλατεία) δείχνουν το μέγεθος της γνώσης και επίγνωσης. Μην αυτοχαϊδεύεστε, μεταπολεμικοί Ευρωπαίοι.
Τρίτον, ελπίζω και εύχομαι το google που έχει 90% μερίδιο στις μηχανές αναζήτησης του διαδικτύου, να εντάξει πάλι το μπλογκ αυτό στην πλατφόρμα αναζήτησης και να το βγάλει από το index weborum prohibitorum, διότι γνωρίζει άριστα ότι πρόκειται για αφιλοκερδή ଆପାର୍ଟମେଣ୍ଟ προσφορά ανάσας σε ένα σε γενικές γραμμές λଏବଂπεν μονοθεματικό τοπίο.