Κάτοπτρα

Καλβίνο, Ίταλο: Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης... Αθήνα: Αστάρτη, 1982.

Παράσιτα

Όχι για την "τέχνη" ούτε από όρεξη, αλλά για τα επιχειρήματα, στα Παράσιτα. Μέχρι και τον Μαρξ και τον Μπρεχτ επικαλέσθηκαν κάποιες ξενόγλωσσες κριτικές. Φταίνε εκφάνσεις μιας νέας κινηματογραφικής "κανονικότητας" γι' αυτό; Που με κάθε δύναμη επιχειρείται κατά συγκυρία να ενσωματωθεί, και μάλιστα θριαμβευτικά, στο πολιτισμικό τοπίο ως ανατρεπτικός ο λόγος της επιφανειακότητας, της άλογης βίας και του κιτς; Ο Μπρεχτ δεν απογύμνωσε ανθρώπινες φιγούρες και καταστάσεις για να πει: αυτό είναι ο άνθρωπος και η κοινωνία, basta, αλλά για να δείξει πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι υπό άλλες συνθήκες ή πώς κάποιοι εκπλήσσουν με ριζοσπαστικά ενεργητική αντί-στάση απέναντι σε αντίξοες συνθήκες, εξάλλου το στοιχείο του βάθους αυτού που ονομάζουμε "ανθρώπινη ψυχή", με όλες του τις αντιθέσεις δεν έλειψε ποτέ από τη δραματουργία του. Ας μη μιλήσουμε για την ποιητική των εικόνων που ο Ταρκόφσκι θεωρούσε ότι μόνο αυτή μπορεί να ενεργοποιήσει τον θεατή. Άτοπο που αναφέρονται εδώ, όμως μέσα στην αμηχανία της έλλειψης κινηματογραφικής γλώσσας σε επίφοβους καιρούς όλους θα τους επιστρατεύσουν στην κριτική του κενού.