Η απαξίωση των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων που βλέπουμε να γίνεται τελευταία από λιγότερο ή περισσότερο νέους πολιτικούς σχηματισμούς στην Ευρώπη, δείχνει δύο πράγματα: πρώτον οι νέοι αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί είναι όλοι χωρίς εξαίρεση αποτέλεσμα "κακών" συγκυριών στο ευρωπαϊκό τοπίο, με λίγα λόγια του ψυχροπολεμικού κλίματος που μεταφέρουν εδώ οι γεωστρατηγικές κρίσεις, δεύτερον οι νέοι αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί είναι καθαρά πελατειακοί χωρίς ιδεολογικό και πολιτικό πρόγραμμα μεγάλης πνοής και διάρκειας και απευθύνονται, καλλιεργώντας τα εντέχνως, σε σύνδρομα και φόβους επιβίωσης ή/και κυριαρχίας ομάδων ψηφοφόρων που σε πρώτη ματιά φαίνεται να θεωρούν ότι το πολιτικό σύστημα τους περιθωριοποιεί, όμως μάλλον πρόκειται για κάτι άλλο: για την πολιτική αναγνώριση της ιδεολογίας του μικροαστισμού ως της νέας τάξης πραγμάτων και την αναζήτηση των ανάλογων συμβόλων ("αριστερή" κοινωνική εξίσωση, εθνικισμός, θρησκεία, αντιελιτισμός -ό,τι και αν σημαίνει αυτό- κτλ.). Στην πραγματικότητα μεταβάλλονται αυτοί οι ψηφοφόροι στο πελατειακό σώμα μιας ανορθολογικής αντιφατικής πολιτικολογίας που σίγουρα δεν είναι αυτή που φαίνεται να είναι και που πάντα διαθέτει την "κατάλληλη" στιγμή τα "κατάλληλα" δολώματα.
Ασχέτως όμως με αυτό, δηλαδή το πόσο τηλεκατευθυνόμενοι και αμφίβολης ταυτότητας είναι αυτοί οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί σε εποχή ψυχρού πολέμου, είναι αναγκαία η αναμόρφωση του πολιτικού λόγου των παραδοσιακών παρατάξεων. Και αν η συντηρητική ακόμη "κρατάει", η σοσιαλδημοκρατία έχει βληθεί τα μέγιστα και ναι μεν τα πρόσωπα που αποπνέουν ακεραιότητα, είναι σημαντικά, όμως εξίσου σημαντικά είναι η συνοχή και ο πολιτικός λόγος του κόμματος. Μέχρι στιγμής πάντως οι πολιτικές ζυμώσεις στην Ευρώπη έδειξαν ότι παρατάξεις σοσιαλδημοκρατικής χροιάς δεν καταποντίσθηκαν όταν δεν φοβήθηκαν να παραδεχθούν λάθη και διαπλοκές, τονίζοντας από την άλλη πλευρά την πραγματική συμβολή τους στον εκσυγχρονισμό και στη φιλελευθεροποίηση των εθνικών κοινωνιών τους και υιοθετώντας έναν μετριοπαθή πατριωτισμό που λαμβάνει υπόψη τις ανησυχίες των πολιτών απέναντι στις δημογραφικές και άλλες αλλαγές, ακόμη και αν είναι περιστασιακές. Η Dreyer λέει: "κοιτάμε μπροστά", η Sturgeon δήλωσε ότι ακόμη και αν συμβεί το Brexit, η Σκωτία θα ζητήσει νέο δημοψήφισμα για να παραμείνει στην ΕΕ, ο διστακτικός Hollande ότι το θέμα των νέων μη προσφιλών μέτρων είναι ζήτημα επιβίωσης για τη Γαλλία και περισσότερο σημαντικό από την επανεκλογή του, αλλά και ότι οπωσδήποτε θα συνεχίσει να πολιτεύεται (τα λόμπυ των συνδικάτων βρήκαν καλή ευκαιρία και μετέτρεψαν εκεί την ολοένα φθίνουσα αντιπροσωπευτικότητά τους σε αναμέτρηση με το κράτος τραβώντας ένα ετερόμορφο πλήθος και τους γνωστούς άγνωστους τραμπούκους στους δρόμους). Και επειδή πολύς ο λόγος για τη Γαλλία, αλλά απόλυτη άγνοια: πόσες είναι οι ώρες εργασίας στην Ελλάδα; 38. Πόσες στη Γαλλία; 35.
Και ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, στόχος είναι η αναβάθμιση της εκλογικής οπτικής του ψηφοφόρου, με κανέναν τρόπο η υποβάθμιση των θέσεων των κομμάτων. Κατά τη γνώμη μου η κατανοητή στερεή επιχειρηματολογία με καλή performance και καλαίσθητη ειρωνεία είναι προτιμότερη από οποιανδήποτε επίθεση. Ο κυνισμός του αλλοπρόσαλλου είναι τακτική που κρύβει τρομακτικές αλήθειες. Ακόμη και με το πιστόλι στον κρόταφο αξίζει να του διαφεύγει κανείς έστω και μόνο για την Ιστορία. Στη χειρότερη περίπτωση.
