Λάθος πεδίο ο κοβίντ για να μετρηθεί εδώ η συνείδηση και ο σεβασμός του πολίτη απέναντι στο κράτος και στη δημόσια σφαίρα, λάθος, επικίνδυνο και ύποπτο. Ο φόβος για την προσωπική ασφάλεια -ας μην κοροϊδευόμαστε παραπέμποντας στο σύστημα υγείας και στην υποτιθέμενη αλληλεγγύη απέναντι στον συμπολίτη- δεν μπορεί να αναγορεύεται σε δημοκρατικό αντανακλαστικό, πόσω μάλλον όταν στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένας σοβαρός επιστημονικός διάλογος και αντίλογος περί sars-Cov-2 και καμία συζήτηση περί δικαιωμάτων του ατόμου και του πολίτη στην παρούσα κατάσταση όπως αλλού.
Ακούγεται ότι τα όποια ελλείμματα των ελλήνων πολιτών σχετικά με την αντίληψή τους περί του ρόλου τους μέσα στο συλλογικό κρατικό μόρφωμα τώρα είναι η ιδανική ευκαιρία να θεραπευτούν! Ο αυταρχισμός αυτής της θέσης που εξισώνει την ανελευθερία του προσωπικού φόβου με την ελευθερία της δημιουργικής επιλογής, κατάφαση ή άρνηση μιας κατάστασης, εν γνώσει των πραγματικών συνθηκών, θυμίζει άλλες εποχές και θυμίζει επίσης ότι στην Ελλάδα δεν έγινε ποτέ συζήτηση ανοιχτή, εξονυχιστική, καθαρτική, με όλες τις πλευρές στο ίδιο τραπέζι να συνομιλούν, για τις κρίσιμες φάσεις της πολιτικής της ιστορίας, από τον Εμφύλιο έως την τελευταία δικτατορία. Περί των πεπραγμένων στη μακρά οπτική, όχι περί συναισθημάτων.
Όσο για τον κοβίντ, ακόμη και αν υπήρχε μια συγκριτική πληροφόρηση περί αριθμών θανάτων για την περίοδο 2017-2020 ανά μήνα μάλιστα, και πάλι οι θάνατοι του 2020 δύσκολο να προσμετρηθούν, αφού η δευτερογενής, τριτογενής, τεταρτογενής "διάγνωση" κοβίντ, δηλαδή η ανίχνευσή του στα διάφορα PCR τεστ που δεν είναι τυποποιημένα (standardisiert), τι σημαίνει; Η πρωτογενής διάγνωση, καρκίνος, υπέρταση, καρδιολογικό πρόβλημα ή ό,τι άλλο, σβήνεται από το ιστορικό χάριν της αρίθμησης, οπότε παρουσιάζονται ασθενείς που πέθαναν από κοβίντ, και όχι ασθενείς, στους οποίους ανιχνεύθηκε ίσως και κοβίντ. Πάντως, μια στατιστική θανάτων συγκριτική, έστω και με μαγικούς αριθμούς, δεν θα έβλαπτε.
