Αυτή η χρήση με πάσα επιφύλαξη κάποιων λέξεων που απαντά σε περιοχές μη αστικές ή προέρχεται από αυτές, είναι κάτι που ξενίζει πάντα κάποιον αδαή, τον εκτός τέτοιων κοινωνιολέκτων. Για παράδειγμα: "Πήγα σήμερα, με το συμπάθιο, να ξεκοπρίσω τα ζωντανά" ή και κάτι σαν το ακατάληπτο αθώο "Στο νεροχύτη δίπλα, να με συμπαθάς, είναι το προσόψιο ". Προφανώς για τον ομιλητή ακόμη και κάποιες μη ύποπτες λέξεις σχετίζονται με συμβολικούς τόπους και δρώμενα που ανήκουν στην ιδιωτική σφαίρα και συνεπώς χρήζουν προσοχής.
Το να ανακαλύψεις σε ανύποπτο χρόνο και σε άσχετο σημείο, σε μια διαγενεαλογική αυτοβιογραφία, ότι κάτι ανάλογο υπάρχει και σε αγροτικές περιοχές της Γαλλίας, ισοδυναμεί με ένα μικρό θαύμα. Ο ιστορικός συναντά στις διαδρομές του μια ευγενική γυναίκα που τον εκπλήσσει ιδιαίτερα με τα συνεχή της "En vous respectant" πόσω μάλλον όταν δεν αναφέρεται σε κάτι κακό -για το δικό του γλωσσικό αισθητήριο.
Μάλλον οι σεβαστικές αυτές επιφυλάξεις αυξάνονται όταν οι ομιλητές απευθύνονται σε άτομα ξένα προς το γλωσσικό τους μικροσύστημα ή που τα προσλαμβάνουν ως αξιόλογα ή και ανώτερα από πολιτισμική άποψη.
Πολύ κοντά χρονικά, δυο-τρεις μέρες μετά το "En vous respectant" , προβάλλει απροσδόκητα μια άλλη ελληνική εκδοχή, αυτή τη φορά σε τελείως διαφορετικά συμφραζόμενα: "Είχαμε και την επίσκεψη του (με το συμπάθειο) Ντούτσε...", έγραφε η Ελένη Βλάχου την Τρίτη, 21 Ιουλίου 1942 στο ημερολόγιό της (από τον πρώτο τόμο του Δημοσιογραφικά χρόνια πενήντα και κάτι..., σ. 146).
