Τον Μάιο του 1988, πενήντα χρόνια μετά την αρχή λειτουργίας του στρατοπέδου συγκέντρωσης Mauthausen, διοργανώθηκε μια μεγαλειώδης εκδήλωση όπου ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης διηύθυνε σε παγκόσμια πρεμιέρα την Μπαλάντα του Μάουτχάουζεν. Τραγούδησαν οι Μαρία Φαραντούρη, Elinoar Moav στα εβραϊκά και Gisela May στα γερμανικά. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ήταν εκεί. Αντιπροσωπείες από επιζήσαντες και συγγενείς τους από το Ισραήλ και τις ευρωπαϊκές χώρες με την εθνική τους σημαία πέρασαν από την κεντρική πύλη στο εσωτερικό του στρατοπέδου. Δεν περιγράφεται αυτό. Εκπρόσωποι της πολιτικής με επικεφαλής τον αυστριακό καγκελάριο Franz Vranitzky, συλλόγων, συνδικάτων, και μεταξύ αυτών ένα πούλμαν γεμάτο Έλληνες όπου και κάποιοι μεταπτυχιακοί φοιτητές πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Βιέννης. Στα τρία μέτρα απόσταση από τον Μίκη Θεοδωράκη στο Μάουτχάουζεν.
Εκ των υστέρων δεν πήγε χαμένη η αποχή από περαιτέρω συναυλίες μετά από τη μία και μοναδική στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.
Οι μουσικές του Θεοδωράκη και οι εκάστοτε επιλεγμένοι στίχοι ή ποίηση, ενώ είναι κοινό κτήμα, γλιστρούν κρυφά και φεύγουν από τον ασφυκτικό χώρο των οποιωνδήποτε στατικών ταυτοτήτων. Έχουν χαρά, πνεύμα, αγάπη ζωής. Είναι ξένες, ακόμη και οι ελεγείες όπως το Μάουτχάουζεν ή τα "λαϊκά" του τραγούδια, σε κάθε οικτιρμό, μανία πένθους, συρρικνωτικούς ψυχολογισμούς. Είναι ο αγώνας και η πόλις/πολιτεία/πολιτική διάσταση της Ελλάδας.
