Εμβόλια - Ο αντίλογος

 Επιστολή της 1ης Δεκεμβρίου 2020 -προς την ΕΜΑ (European Medicines Agency) του Dr. Wolfgang Wodarg,  πνευμονολόγου, μεταξύ άλλων βουλευτή του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος 1994-2009 και εκπροσώπου του το διάστημα 1999-2005 στην Επιτροπή Έρευνας του γερμανικού κοινοβουλίου για ζητήματα Δικαίου και Ηθικής Δεοντολογίας στη σύγχρονη ιατρική, καθώς και μέλους της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης 1999-2010, που συνυπογράφεται από τον Dr. Michael Yeadon, ειδικό ερευνητή με εστίαση στην αλλεργιολογία και στο αναπνευστικό σύστημα, πρώην Chief Science Officer της Pfizer. Ακολουθεί ανάλογη επιστολή στο αμερικανικό Department of Health and Human Services Food and Drug Administration.

https://s56fbd84d0e131e9b.jimcontent.com/download/version/1606870652/module/9033912514/name/Wodarg_Yeadon_EMA_Petition_Pfizer_Trial_FINAL_01DEC2020_signed_with_Exhibits_geschw%C3%A4rzt.pdf

 

Επισυνάπτεται στη συνέχεια η επιστημονική κριτική των PCR-τεστ στο "External peer review of the RTPCR test to detect SARS-CoV-2 reveals 10 major scientific flaws at the molecular and methodological level: consequences for false positive results", των ιατρών-ερευνητών από τη Γερμανία, την Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ολλανδία, τη Νορβηγία, την Αυστρία, την Ελβετία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιαπωνία, Pieter Borger​, Bobby Rajesh Malhotra​, Michael Yeadon​ , Clare Craig​, Kevin McKernan​, Klaus Steger, Paul McSheehy​, Lidiya Angelova​, Fabio Franchi​, Thomas Binder​​, Henrik Ullrich​, Makoto Ohashi​, Stefano Scoglio​​, Marjolein Doesburg-van Kleffens​​, Dorothea Gilbert​, Rainer Klement​​, Ruth Schruefer​​, Berber W. Pieksma​​, Jan Bonte​, Bruno H. Dalle Carbonare​,, Kevin P. Corbett​​, Ulrike Kämmerer. 

 

Υ.Γ.Οι κοινοί θνητοί, δηλαδή οι μη ιατροί-ειδικοί ερευνητές, και όσοι δεν καταπίνουν αμάσητη όλη την επιχειρηματολογία περί γενετικής τεχνολογίας και μοριακής γενετικής στην "υπηρεσία του ανθρώπου", δεν θα βρουν εδώ κριτική ανάλυση των πάμπολλων σχετικών ζητημάτων που απασχολούν από ιατρούς έως φιλοσόφους τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως η όλη αυτή ιστορία παραπέμπει στο πόσο έχουν ξεφύγει πλέον "οι επιστήμες του ανθρώπου", έχουν αυτονομηθεί και προβάλλονται ως "φυσική" εξέλιξη και πρόοδος στα πλαίσια μίας ρητορικής, σύμφωνα με την οποία όσοι δεν συγκαταλέγονται στους απόλυτους θαυμαστές και ασχολούνται ακόμη με θέματα ηθικής δεοντολογίας, αλλά και τεχνικής επικινδυνότητας, έχουν υποβιβασθεί σε καθυστερημένους και ανθρώπους των σπηλαίων.   

Το θαύμα του κοβίντ

 Αμήχανος ο σκηνοθέτης που βλέπει τη μικρή χώρα της νοτιοανατολικής Ευρώπης, αιώνες τώρα απαξιούσαν και υπονομεύουσαν την ιδέα του κράτους, να έχει μετατραπεί προ του καθεστηκότος καθετηριασμού σε τύπο και υπογραμμό, προτιθεμένην μάλιστα υπογράφειν την απαλλαγή του κράτους από οιανδήποτε ευθύνη και αναλαμβάνουσαν ιδίαν την ευθύνη της συμμετοχής στις δοκιμές της τρίτης κλινικής φάσης ως πειραματικός φορεύς, ελλειπούσης καν ολοκληρωμένης προκλινικής έρευνας, διευκολύνουσαν τοιουτοτρόπως  την πολυπόθητη τσάτρα πάτρα έγκριση ενός mRNA-εμβολίου, προφανώς ως πρώτου μίας σειράς DNA- και RNA-εμβολίων, για τα οποία έως σήμερα ο κακός χαμός γινόταν μόλις ακουγόταν φωνούλα όχι υπέρ έγκρισής τους, αφού βρίσκονται όλα σε πειραματικό στάδιο, αλλά απλή αναφορά τους. Εικάζεται ότι ουδείς θα φέρει ευθύνη -και οικονομικής αποζημιώσεως- εκτός των πειραματανθρώπων, διότι φημολογείται ότι οι εκ των ων ουκ άνευ φαρμακευτικές είναι στο προστάδιο της χρεωκοπίας.

16 προς 17 Νοεμβρίου 2020

Συσχέτιση δυσπιστίας απέναντι στο αφήγημα sars-CoV-2 με έλλειψη ορθολογικής σκέψης στην Ελλάδα, θρησκομανία και δεισιδαιμονία, δηλαδή μία πλήρης, επικίνδυνη, αντιστροφή αυτήν τη φορά, αφού πλέον υιοθετείται καταφανώς μία μονοσήμαντη οπτική, η οποία μάλιστα παραπαίει συνεχώς και αυτοαναιρείται με την έλλειψη πραγματικών στοιχείων ή την παραποίηση των δεδομένων. Κυρίως, αλλά όχι μόνο, οι οπαδοί της συντηρητικής παράταξης εξισώνουν τη συμμόρφωση στα μέτρα με σεβασμό απέναντι στους θεσμούς και στο κράτος. Επειδή ο υβριδικός ιοπόλεμος που έχει επιβληθεί στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου, στόχο έχει την υπονόμευση του πολιτικού συστήματος του αντιπάλου και συνεπώς όλων των φορέων του, καθώς και την επίμονη κατάδειξη ότι οι δυτικές δημοκρατίες είναι προσχηματικά ελεύθερες και ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου προσχηματικά και μόνο για τα μάτια γίνονται, υποτίθεται, σεβαστά, οι διαφωτιστές, κριτικοί και αρνητές της εικονικής ή έστω τραβηγμένης από τα μαλλιά ιοπραγματικότητας, μεταξύ άλλων επιστήμονες του ευρέος φάσματος εκτός Ελλάδος, πρέπει να περιθωριοποιηθούν, διότι εξυπηρετούν το αφήγημα του υπονομευτή, ότι δηλαδή όλοι ψεύδονται ή, έστω, υπερβάλλουν σε βαθμό απίστευτο. Η ικανότητα κάθε χώρας να σκηνοθετήσει πειστικά καθεστώς πανδημίας και η χειραγώγηση των μαζών μέσω της στρατηγικής  του φόβου θα μείνει τελικά στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού ως ένα από τα πλέον αποκρουστικά παραδείγματα εξαμβλωματικής κρατικής τακτικής σε περίοδο μεγάλων (;) γεωστρατηγικών κρίσεων.  

Στην Ελλάδα, το γλαφυρό αφήγημα περί δημοκρατίας έχει εγκαταλειφθεί πλέον, όμως όταν μπορούν οι παρατάξεις να αντλήσουν οφέλη από την καθημερινή σαλάτα της παραπληροφόρησης και να σκηνοθετήσουν πολιτικά σενάρια πρωτοβουλίας (;) μέσα στο ενίοτε απολύτως παρανοϊκό χάος που δημιουργεί μια πλέον καθόλου κρυπτόμενη παραεξουσία, τότε επικεντρώνουν στη γραμμική ιδέα της προόδου. Όταν το παρακράτος τις καθηλώνει μετατοπίζοντας την κίνηση σε άλλες δυνάμεις, τότε οι άλλοι γίνονται είτε οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» είτε οι γνωστοί παλιοί «δεξιοί» ή «αριστεροί» με όλες τις γνωστές συνδηλώσεις. Όμως, εδώ και αρκετό καιρό κάποιες/κάποιοι πολιτικοί, λιγότεροι δημοσιογράφοι ή άλλοι διεκδικούντες μερίδιο δημόσιου λόγου, πασχίζουν με κάθε δυνατό τρόπο, τρολάροντας και τον ίδιο τους τον εαυτό κάποτε, ή με λεπταίσθητες χειρονομίες επικοινωνίας πάντως δύσκολα αποκρυπτογραφήσιμες για το ευρύτερο κοινό ή και δια της απουσίας τους, να παραπέμψουν στο άλλο επίπεδο μιας ανομολόγητης αλήθειας. Οι αυτοπροσδιοριζόμενες ως πνευματικές «ελίτ» ομάδες, με ιδιαίτερα τονισμένο το μικροσυντεχνιακό ανήκειν, έχουν αποτύχει πλήρως και σε όλα τα επίπεδα, παράγοντας κάποιες/κάποιοι μάλιστα και επιστημονικό ή καλλιτεχνικό έργο και λόγο κατά παραγγελία και στην υπηρεσία του παραδικτύου εξουσίας, έτσι ώστε η κουλτούρα, και ελλείψει βαρύνουσας κριτικής και διαλόγου πέραν των εκάστοτε δικτύων, να αποτελείται σήμερα είτε από ψηφίδες άγνωστων, κάποιων σίγουρα ιδιοφυών, και αμέτοχων στην αυτο- και ετεροανακύκλωση αλληλεγγύης των ομάδων, είτε από επικίνδυνα μέτριες παραγωγές μαζικότερης απήχησης που μπερδεύονται στα πόδια της αληθινής τέχνης και λογοτεχνίας, είτε από τις προαναφερθείσες ομάδες.

Αγωγή του πολίτη

Λάθος πεδίο ο κοβίντ για να μετρηθεί εδώ η συνείδηση και ο σεβασμός του πολίτη απέναντι στο κράτος και στη δημόσια σφαίρα, λάθος, επικίνδυνο και ύποπτο. Ο φόβος για την προσωπική ασφάλεια -ας μην κοροϊδευόμαστε παραπέμποντας στο σύστημα υγείας και στην υποτιθέμενη αλληλεγγύη απέναντι στον συμπολίτη- δεν μπορεί να αναγορεύεται σε δημοκρατικό αντανακλαστικό, πόσω μάλλον όταν στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένας σοβαρός επιστημονικός διάλογος και αντίλογος περί sars-Cov-2 και καμία συζήτηση περί δικαιωμάτων του ατόμου και του πολίτη στην παρούσα κατάσταση όπως αλλού. 

Ακούγεται ότι τα όποια ελλείμματα των ελλήνων πολιτών σχετικά με την αντίληψή τους περί του ρόλου τους μέσα στο συλλογικό κρατικό μόρφωμα τώρα είναι η ιδανική ευκαιρία να θεραπευτούν! Ο αυταρχισμός αυτής της θέσης που εξισώνει την ανελευθερία του προσωπικού φόβου με την ελευθερία της δημιουργικής επιλογής, κατάφαση ή άρνηση μιας κατάστασης, εν γνώσει των πραγματικών συνθηκών, θυμίζει άλλες εποχές και θυμίζει επίσης ότι στην Ελλάδα δεν έγινε ποτέ συζήτηση ανοιχτή, εξονυχιστική, καθαρτική, με όλες τις πλευρές στο ίδιο τραπέζι να συνομιλούν, για τις κρίσιμες φάσεις της πολιτικής της ιστορίας, από τον Εμφύλιο έως την τελευταία δικτατορία. Περί των πεπραγμένων στη μακρά οπτική, όχι περί συναισθημάτων.

Όσο για τον κοβίντ, ακόμη και αν υπήρχε μια συγκριτική πληροφόρηση περί αριθμών θανάτων για την περίοδο 2017-2020 ανά μήνα μάλιστα, και πάλι οι θάνατοι του 2020 δύσκολο να προσμετρηθούν, αφού η δευτερογενής, τριτογενής, τεταρτογενής "διάγνωση" κοβίντ, δηλαδή η ανίχνευσή του στα διάφορα PCR τεστ που δεν είναι τυποποιημένα (standardisiert), τι σημαίνει; Η πρωτογενής διάγνωση, καρκίνος, υπέρταση, καρδιολογικό πρόβλημα ή ό,τι άλλο, σβήνεται από το ιστορικό χάριν της αρίθμησης, οπότε παρουσιάζονται ασθενείς που πέθαναν από κοβίντ, και όχι ασθενείς, στους οποίους ανιχνεύθηκε ίσως και κοβίντ. Πάντως, μια στατιστική θανάτων συγκριτική, έστω και με μαγικούς αριθμούς, δεν θα έβλαπτε.       

Στα κόκκινα φανάρια

 "Μία μετά τα μεσάνυχτα της 21ης Απριλίου [...] 

Ξάφνου, κουδούνι! («Τέτοια ώρα;») 

Ο Άρης με την Αλεξάντρα.

-Καλά!.. Δεν ακούτε;

-Τι ν' ακούσουμε;.. Παραβολή κάνουμε! [του κειμένου της Φόνισσας για δημοσίευσή του στο περιοδικό του Αποστολίδη Τα Νέα Ελληνικά]

-Για άκου ντε!.. Κρ-κρ-κρ!.. Ακούς;

-Αλυσίδες;

-Τι «αλυσίδες;».. Έχει χιονίσει;.. Ε ρ π ύ σ τ ρ ι ε ς!.. Τάδαμε! Κατεβαίνουν την Πατησίων! Τ α ν κ ς! Αυτό που έγραφες: Δικτατορία· και δεν το πιστεύαμε! Έβγα στη βεράντα να δης!

Πολλά!.. Στη σειρά!..

Και κατηφορίζανε, τόνα πίσω απ' τ' άλλο!

-Ρε! Αυτά στέκουν και στο φανάρι!.. Κοίτα, κοίτα!.. Ρε τα ψώνια!.. Περιμένουν το πράσινο!

Πράγματι! Και δίπλα τους ένα ταξί, περίμενε κι αυτό!

«Ταχτικά πράματα! Πολιτισμένα!»

Τηρούνται κ' οι διατάξεις της Τροχαίας! Θα τρελλαθούμε!

[...]

Κάτι άλλο πρέπει να γίνονταν εδώ, καιρό πολύ κάτω απ' τα πόδια μας, και δεν τόχαμε πάρει κάβο.. - και νάτο τώρα, τελείως παρανοϊκό, καθαυτό ακατανόητο, με τα παλιά μυαλά!.. Θα φαντάζονταν, λογουχάρη, κανείς ποτέ, τανκς να περιμένουν το πράσινο, στα φανάρια, για να τσουλήσουν παρακάτω, μαζί με το ξενυχτισμένο ταξί δίπλα τους; Το φοβερώτερο ήταν α υ τ ό, κι όχι το τανκ το ίδιο! Τ' ότι π ε ρ ί μ ε ν ε  ν' α ν ά ψ η  π ρ ά σ ι ν ο, δίπλα-δίπλα με το ταξί! Εδώ λοιπόν είχαμε να κάνουμε με Κάτι ό λ ω ς  ά λ λ ο, που τίποτα το παλιό μέσα μας, το δεδομένο απ' τις εμπειρίες μας, δε διαθέταμε για να το αντιμετωπίσουμε: Τανκς, να περιμένουν στα φανάρια, με τ' άλλα οχήματα; Έλα σώσον, Κύριε! Μόνο ανθρωποπίθηκοι «αναβαθμισμένοι» (!) μπορούσαν νάδιναν τέτοιες εντολές!" 

Αποστολίδης, Ρένος: Ουλάν Μπατόρ. Αθήνα: Τα Νέα Ελληνικά, ²2016, σσ.  492-493, 501.

 

Η μαγεία των αριθμών

 Με την τιμή του δείκτη R (reproduction number) που ορίσθηκε/κατασκευάσθηκε να είναι 1 και όχι παραπάνω, έχουν, από ό,τι φαίνεται, γίνει εξόφθαλμα πράγματα: αντί να συσχετίζεται ο αριθμός των "διαγνωσθέντων" ως φορέων με το εκάστοτε δείγμα πληθυσμού που έκανε το τεστ, συγκρίνεται ο νέος αριθμός με τον παλαιότερο, π.χ. 50 κορονόπληκτοι σε σύνολο 10000 είναι η ίδια αναλογία με 100 κορονόπληκτους σε σύνολο 20000 ατόμων, όμως οι περίφημες καμπύλες διαβάζονται αλλιώς, ότι δηλαδή έχει προκύψει διπλασιασμός των "κρουσμάτων" (κρούσμα<κρούω βλ. κρότος, κρουνός, άλλα εν χρήσει λήμματα: φορέας, περίσταση, περιστατικό, μολυσμένος, κολλημένος κτλ.).*

Μήπως υπάρχουν στατιστικές πωλήσεων αγχολυτικών για το τελευταίο εξάμηνο; Ψυχολόγοι και ψυχίατροι έχουν πρόχειρους τίποτα αριθμούς κρουσμάτων;

 

*Πηγή: η συνέντευξη του καθηγητή λοιμωξιολόγου επιδημιολόγου κ. Haditsch της 18/9/2020 στη δημοσιογράφο Milena Preradovic. 

 

Υ.Γ.Ίδια μέρα, 22:43. Προσωπικά και επειδή η ιστορία αυτή όντως επιχειρείται να γίνει politicum -όσοι αντιλέγουν, αντιμετωπίζονται ως αντιθεσμικοί ή αντιδημοκράτες και καταλήγουν σε ένα πανέρι μαζί με ακραία εχθρικά στοιχεία εσωτερικής ή εξωτερικής προέλευσης-, δεν έχω απολύτως καμία άλλη δέσμευση εκτός από απέναντι σε αυτόν τον Ένα που μπορεί να πέσει πάνω σε ό,τι γράφω και που εύχομαι να πάρει μιαν ανάσα ή και να αναζητήσει, αν και δύσκολο, στο σημερινό μονοσήμαντο διαδίκτυο. Η υπόθεση ότι κάποιοι θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν έναν υποτιθέμενο κοινωνικό διχασμό είναι πλέον αστεία, διότι αυτό έχει ήδη συμβεί. Το ζήτημα είναι πώς βγαίνεις από αυτά τα τεχνητά διλήμματα χωρίς να έχεις θυσιάσει τον ορθό λόγο και τον διάλογο που προϋπόθεσή του είναι ο αντίλογος. Έστω και υπό τέτοιες συνθήκες. Έστω ψήγματα.       

Εσωτερ. VS Εξωτερ.

 -Τι καλά θα ήταν αν σταματούσαν με τις μεγαλόσχημες και άτοπες συγκρίσεις και οι μεν και οι δε, οι "ανθρωπιστές" Εξωτερικού και οι "ανθρωπιστές" Εσωτερικού. Οι μεν να λυπούνται τους "ξένους κατατρεγμένους" και οι δε να τρομοκρατούνται με τους "ξένους εισβολείς". Οι μεν εξαγριώνουν τους δε και αντιστρόφως. 

 -Μεγάλο στομάχι έχουν τελικά οι πολιτικοί αν σκεφτείς ότι απωθούν τη σκέψη ότι τους ψηφίζουν όσους τρολάρουν, όχι ακριβώς ότι τους ψηφίζουν, διότι εκεί συγκαταλέγονται και οι σιωπηλοί άτολμοι που κατανοούν και σιωπούν, αλλά ότι κάποιοι φιλοβαρτάνηδες κατά περίσταση και άλλης ειδικότητος επιστήμονες επιχειρούν πάση θυσία κάθε συμβολική πολιτική πράξη γελοιοποίησης μιας γελοίας αήθους κατάστασης να τη διορθώσουν σαν κυριούλες του κατηχητικού της Κυριακής υποδεικνύοντας στους πολιτικούς με ποιες στρατηγικές επταετίας πρέπει να φέρονται.

-Αυτό με το "ακροδεξιό πρόσημο" για όσους σοβαρούς απειθείς δεν βλέπουν Ζορό, να δούμε πώς θα το μπαλώσετε στο εγγύς μέλλον.

Από την ιστορία της ελληνικής γλώσσας: Μακαρονισμός και "ευκολοσφόγγιτοι ρύποι"

 

Κοραής, Αδαμάντιος: "Στοχασμοί αυτοσχέδιοι περί της Ελληνικής παιδείας και γλώσσης...". Στο Συλλογή των εις την Ελληνικήν Βιβλιοθήκην, και τα πάρεργα Προλεγομένων, καί τινων συγγραμματίων του Αδαμαντίου Κοραή... Τόμος πρώτος. Παρίσι: Eberhard, 1833, σσ. 148-153.

 

Ψεκασμένες Kakerlaken

Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια είχαμε στην κουζίνα κάτι μικρά έντομα σαν κατσαριδάκια που η Ηλέκτρα δεν μπορούσε να εξολοθρεύσει, και τελικά μόνο τα θαυματουργά γερμανικά ζελεδάκια μυρμηγκιών με υπομονή και μετά από αναμονή περ. τριών μηνών τα εξαφάνισαν. Επιστρέφω, λοιπόν, κάποιον Ιούλιο στην Αθήνα, στο άδειο διαμέρισμα, μπαίνω στην κουζίνα και βλέπω τα αγνώστου ονομασίας να σουλατσάρουν κατά δεκάδες πάνω στα μάρμαρα του νεροχύτη, ακόμη και πάνω στο τραπέζι. 
Αυτά ήταν η αιτία του γιατί αγόρασα έγχρωμο εκτυπωτή στην Αθήνα που ουσιαστικά δεν χρειαζόμουν: δεν μπορούσα στα γενέθλια της Ηλέκτρας που πλησίαζαν και που όμως θα απουσίαζα, να μην έχω αφήσει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας την εκτυπωμένη φωτογραφία μιας παχιάς κατσαρίδας με τη λεζάντα "Οι Τερέζες της κουζίνας σας σας χαιρετούν και σας εύχονται Χρόνια Πολλά". 

ημίτρελλη, ανεύθυνη, ακροδεξιά, ψεκασμένη Τερέζα

Ιουλιανού 26 όπως Φειδίου 3;

Πάντα απορούσα, γιατί στα κλειστά "διατηρητέα" της Αθήνας οι ιδιοκτήτες δεν φρόντιζαν τουλάχιστον να είναι ερμητικά όλα κλειστά, παράθυρα, παντζούρια και ρολά, έτσι ώστε η φθορά να μην προχωρεί ταχύτατα και στο εσωτερικό των κτηρίων, να είναι καλά περιφραγμένα και να επισκευάζεται κανένα τζάμι όταν σπάει (από μόνο του;). Βέβαια, αν κρίνουμε από το αρχαιότερο αρχοντικό της Αθήνας, το μέγαρο Πρόκες-Όστεν, που δεκαετίες τώρα ξεκοιλιάζεται και καταρρέει εμβληματικά για να γίνει η μετωνυμία της άκλαυτης ιστορικής εκ-μνημείωσης, και τώρα που διάβασα ότι πρόκειται για τον ίδιο ιδιοκτήτη, τρόμαξα.

Ιουλιανού 26, "Το τετραώροφο κτίριο κατοικιών της οδού Ιουλιανού 26 οικοδομήθηκε το έτος 1926, βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Βασίλειου Τσαγρή (1882-1941), εκφραστή ενός νεοακαδημαϊκού εκλεκτικισμού, με επιδράσεις από την Art Nouveau και τη βιεννέζικη σχολή του Otto Wagner" (από τη σελίδα του ΕΙΕ, παραπομπή κάτω από την ασπρόμαυρη φωτογραφία).

http://archaeologia.eie.gr/archaeologia/gr/arxeio_more.aspx?id=132

    




 

Η πίσω πλευρά στην οδό Αινιάνος

Χοροτραγωδοί

Δεν νομίζω ότι υποχρεώνει κανείς κανέναν να σχολιάζει και επιπλέον να ενθουσιάζεται με πορνοσαδιστικές ή άλλες χυδαίες και κρυπτοχυδαίες αφηγηματικές κατασκευές μεγάλου θρηνητικού σασπένς που βγαίνουν από παρωχημένους αυταρχικούς παρα-πολύγραφους, κατακλύζουν κατά κύματα θεσμικές και εξωθεσμικές σφαίρες και εξοστρακίζουν συνεχώς τον ψυχρό και αποτελεσματικό χειρισμό των πραγματικών γεγονότων υποσκάπτοντας πάντα σε τελική ανάλυση οποιαδήποτε πολιτική στάση.  

Voyeurism.  



Υ.Σ. Πέρασε η επίδραση του Ζακ, τώρα ηρωομυθευτική αξιοποίηση της Ε. Τ. Ομαδική ψυχανάλυση επείγει, με εστίαση σε σεξομαζοχιστικά συμπλέγματα  (16/5/2020)

Παλιατζούρες

Κάποιοι χάρηκαν σίγουρα στην Ελλάδα, δεν κρύβεται αυτό, με τον φόβο που προξένησε όλη αυτή η ιστορία του SARS-CoV-2, και θεωρούν ότι αντί της θεσμικής παιδείας του πολίτη, δηλαδή της εσωτερικευμένης εκμάθησης σεβασμού απέναντι στον συμπολίτη και στο κράτος, μόνο με τον φόβο μπορείς να κουμαντάρεις αυτόν τον λαό. Σε πλαγιογράμματη γραφή, διότι λάθος σκεπτικό, ακόμη και στην περίπτωση που στην Ελλάδα δεν υπήρχε τίποτα που να προκαλεί το αίσθημα του σεβασμού, πράγμα που χρόνια υποβάλλεται στον καθένα απλώς και μόνο από τις εικόνες του περιβάλλοντος χώρου. Δεν σχετίζεται μόνο με την οικονομική κρίση ή με την ολοένα κλιμακούμενη πολιτική ανελευθερία των τελευταίων χρόνων η χρόνια έλλειψη συστηματικής συντήρησης και φροντίδας του δημόσιου χώρου και αυτό εύκολα διαπιστώνεται αν παρατηρήσει κανείς Δήμους ή Περιφέρειες όπου τα συμβούλιά τους λειτούργησαν ή και λειτουργούν ακόμη (!) με γνώμονα το μακροπρόθεσμο δημόσιο περιβαλλοντικό συμφέρον.
Ένα κατά την άποψή μου πολύ καλό δείγμα γνώμης για τα πράγματα μπορεί κανείς να έχει χρησιμοποιώντας ως πηγή τους μικροαστικοποιημένους τέως προλετάριους του πρώτου μεγάλου μεταναστευτικού κύματος προς Ελλάδα της δεκαετίας του 1990: όταν αυτοί δεν μπορούν να αναγνωρίσουν αστικές συμπεριφορές, αστικά ήθη, το αστικό habitus -όπως στις μεγάλες κοινωνικοταξικές αλλαγές της δεκαετίας 1980 κυρίως ήρθαν τα πάνω κάτω- του στυλ "Δεν το περίμενα από σένα, κυρία Ηλέκτρα, να έχεις στο σπίτι σου τέτοια παλιά πράγματα [εννοούσε παλιατζούρες]" όπως είπε στην κ. Ηλέκτρα πριν τριάντα χρόνια ο Μήτσος -μάλλον λεγόταν-, ο εργάτης ή οδηγός της μεταφορικής που τα κουβάλησε, όταν, λοιπόν, συμβαίνει αυτό, τότε σημαίνει ότι κάτι έχει ξεφύγει άσχημα ή ότι η ελληνική αστική τάξη εξέλιπε [στην περίπτωση του Μήτσου η κ. Ηλέκτρα ήταν άλιεν, δεν εγγραφόταν σε καμία από τις παραστάσεις του μυαλού του]. Κρίμα, γιατί από αυτήν θα προέρχονταν τα κρείττω. Όταν ο Μήτσος ή η σύγχρονη Ελληνίς Μαρί Αντουανέτ -που έχει ξεχάσει το μπλιγούρι που έτρωγε χθες και είναι ολόκληρη παντεσπάνι σήμερα- συγχέουν ή ταυτίζουν νεοπλουτισμό και καταναλωτισμό με κοινωνική άνοδο, τότε βράσε μέσα κάθε ταξική συνείδηση και αυτοεκτίμηση, που αν και αντίκ για μερικούς, πιθανότατα τελικά η μοναδική οδός της μη απωλείας. 

Εγώ πάντως και ο Ένας αναγνώστης αυτού του μπλογκ ως απολογητές της κοσμικής αστικής συνείδησης ενοχλούμεθα τα μέγιστα από την εικόνα της παναγίας πίσω από το πρωθυπουργικό γραφείο, δεν με ενδιαφέρει όποιου ζωγράφου και αν είναι. Όπως ακριβώς θεωρούμε απαράδεκτες καταστάσεις τα μεγάφωνα έξω από εκκλησίες και την επιβολή του εκκλησιαστικού άσματος ως καθολικής κανονικότητας. Μόνο όταν χωρισθούν εκκλησία και κράτος, θα μπορέσει η ελληνική εκκλησία να εξελιχθεί πραγματικά. Για την άποψη ότι τώρα δεν είναι καιρός για τέτοια, διάγουμε περίοδο έτσι ή αλλιώς, απαντούμε ότι επίσης δεν είναι καιρός για συστηματική υπόγεια ή φανερή υποβολή εθνοχριστιανικών ταυτοτήτων άλλων εποχών. Για την άποψη που λέει ότι αυτές τις υποβολές και το όλο στήσιμο δεν τα υποκινούν τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, αλλά ο αόρατος εχθρός, πάμε πάσο, εσείς γνωρίζετε το τι δει πράττειν άρα τίποτα, αφού ούτως ή άλλως οι ελληνικές "ελίτ" είναι φρέσκιες τραγανιστές.         

Εμπιστοσύνη

Σε κάθε επίθεση με βιοπολιτικό πείραμα, μαζικό ή ατομικό, το ζητούμενο αυτό είναι: πόσο συνεργάζεστε πνευματικά, πόσο και ποια αρλουμπολογία οικοδομείτε πάνω στο απόλυτο ψέμα. Το αν συμμορφώνεστε με τους τρόπους προαυλισμού, αυτό δεν είναι το ζητούμενο, κάποια στιγμή, σύντομα, θα εξέλθετε, εξάλλου δεν έχετε πολιτικό θεωρητικό υπόβαθρο φυλακής για να μπορέσετε να το επεξεργασθείτε, αν όμως και αυτό το ενσωματώνετε σε αφηγήσεις γλοιώδους κατηχητικής κυριακής εκπαίδευσης του στυλ "σφάξε με, αγά μου, να αγιάσω", ζημιώνετε το αύριο. Φυσικοποιείτε την κήρυξη του πολιτικού και κοινωνικού αυτονόητου σε χατήρι/καλωσύνη/φιλευσπλαχνία. 


Υ.Γ.Την επόμενη μέρα (13.4.2020) σκέφθηκα να αναφέρω α.ότι η ανάρτηση αυτή δεν αφορά παρά το ζήτημα αλλαγής της πνευματικής στάσης και όχι τις εξόδους σας, το "εξέλθετε" σημαίνει την άρση των απαγορευτικών/περιοριστικών μέτρων β.ότι η ανάρτηση αυτή δεν αφορά βασικά παρά τους ένα-δύο αναγνώστες της (σύμφωνα με τα στατιστικά  η συγκεκριμένη ανάρτηση έχει μηδέν αναγνώστες, η σελίδα 16 προβολές από χθες). 

Η λέξη ως αριθμός

"Στο δελτίο ειδήσεων, όπως και σ' ένα επιστημονικό σύγγραμμα ή ντοκουμέντο, λογικό είναι να έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους αριθμούς παρά στις λέξεις, διότι οι αριθμοί είναι μονοσήμαντοι, δε θέλουν να πουν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο απ' αυτό που δηλώνουν.

Μιμούμαι το δελτίο ειδήσεων. Προσπαθώ ώστε οι λέξεις μου να δανείζονται ένα μέρος από την αξιοπιστία των αριθμών. Ο μόνος τρόπος που υπάρχει γι' αυτό είναι η αυστηρή ακριβολογία, η φανατική εμμονή στην κυριολεξία. Στην αντίθετη περίπτωση θα προκύψει η λεγόμενη κακοποίηση της γλώσσας, η οποία ελάχιστα αφορά στη γραμματική ή στα ξένα δάνεια ή κάποια άλλη επίφαση. Η αληθινή κακοποίηση αφορά στο ίδιο το νόημα. [...]

Μια άλλη παράμετρος είναι ο ρυθμός, ένα ζήτημα πιο περίπλοκο, γιατί, όπως και τ' άλλα ζητήματα της μορφής, κρύβει τον κίνδυνο να εξασθενήσει την αυθορμησία μου και τελικώς να με καθηλώσει. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μας δίνει ο Καμύ στην Πανούκλα:  Ο επίδοξος συγγραφέας φιλοδοξεί να γράψει ένα μυθιστόρημα που όμοιό του, λέει, δεν έχει ξαναγίνει. Κι αρχίζει:

«Ένα ωραίο πρωινό του Μάη μήνα, μια κομψή αμαζόνα έτρεχε πάνω σε μια μεγαλόπρεπη αλιτζέ φοράδα, μέσα στις ανθισμένες αλέες του δάσους της Βουλόνης». 

Κι εδώ σταμάτησε για πολύ καιρό, λέει, διότι δεν αποφάσιζε με ποια σειρά θα δώσει ρυθμό. Ήταν καλύτερα δηλαδή να βάλει την «κομψή αμαζόνα» πριν από τη «μεγαλόπρεπη φοράδα»; Πριν ή μετά; Μήπως και τις «ανθισμένες αλέες» ακόμα πιο πριν; [...]

Μεγάλος συγγραφέας ήθελε να γίνει ο Γκραν, ο ήρωας του Καμύ. Ο Σαίνμπεργκ όμως θα του συνιστούσε: «Δεν μπορείς να σώσεις τον κόσμο με ένα αντάτζιο».

Ομολογώ ότι πολύ συχνά βρίσκομαι στη δύσκολη θέση του Γκραν, αλλά, όταν πάρω χαμπάρι ότι κινδυνεύω να φτάσω ακόμα και στην ομοιοκαταληξία (!), βγάζω το χαλινό".

Καλιότσος, Παντελής: Το εργαστήριο του μυθιστοριογράφου (Ιδιωτική οδός). Αθήνα: Πατάκης, σσ. 41-42, 44-46.

Ηλέκτρα (19/3/2013)

 

Κάτοπτρα

Καλβίνο, Ίταλο: Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης... Αθήνα: Αστάρτη, 1982.

Παράσιτα

Όχι για την "τέχνη" ούτε από όρεξη, αλλά για τα επιχειρήματα, στα Παράσιτα. Μέχρι και τον Μαρξ και τον Μπρεχτ επικαλέσθηκαν κάποιες ξενόγλωσσες κριτικές. Φταίνε εκφάνσεις μιας νέας κινηματογραφικής "κανονικότητας" γι' αυτό; Που με κάθε δύναμη επιχειρείται κατά συγκυρία να ενσωματωθεί, και μάλιστα θριαμβευτικά, στο πολιτισμικό τοπίο ως ανατρεπτικός ο λόγος της επιφανειακότητας, της άλογης βίας και του κιτς; Ο Μπρεχτ δεν απογύμνωσε ανθρώπινες φιγούρες και καταστάσεις για να πει: αυτό είναι ο άνθρωπος και η κοινωνία, basta, αλλά για να δείξει πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι υπό άλλες συνθήκες ή πώς κάποιοι εκπλήσσουν με ριζοσπαστικά ενεργητική αντί-στάση απέναντι σε αντίξοες συνθήκες, εξάλλου το στοιχείο του βάθους αυτού που ονομάζουμε "ανθρώπινη ψυχή", με όλες του τις αντιθέσεις δεν έλειψε ποτέ από τη δραματουργία του. Ας μη μιλήσουμε για την ποιητική των εικόνων που ο Ταρκόφσκι θεωρούσε ότι μόνο αυτή μπορεί να ενεργοποιήσει τον θεατή. Άτοπο που αναφέρονται εδώ, όμως μέσα στην αμηχανία της έλλειψης κινηματογραφικής γλώσσας σε επίφοβους καιρούς όλους θα τους επιστρατεύσουν στην κριτική του κενού.

Πραγματικότητα και νευροβιολογία

"Την πραγματικότητα δεν μπορεί κανείς να την αποφύγει όπως τα βιβλία και τις ταινίες 'παραγγελιές' που πολύ απλά δεν διαβάζει ή δεν βλέπει. Απαιτείται, λοιπόν, προσοχή, γιατί -όπως μας διδάσκει η νευροβιολογία- αυτή η brutal ή / και (αυτό είναι το γερμανικό bzw. που μεταφράζεται πάντα έτσι από καταβολής κόσμου) ευτελής σχετικά νέας κοπής πραγματικότητα αφήνει τα αποτυπώματά της στον εγκέφαλο και στο σώμα του υποκειμένου, με αποτέλεσμα να εγγράφεται στην επεισοδιακή και σημασιολογική μνήμη (αντιστοίχως, μνήμη του ιδίου βιωμένου παρελθόντος και μνήμη του γενικότερου πολιτικοιστορικοκοινωνικού οικοδομήματος). Η μετάλλαξη που προκύπτει, μπορεί να οδηγήσει τον παθητικό αποδέκτη στην απόλυτη λήθη της πρότινος κατάστασης και στη συνομιλία με διάφορες να-περνάμε-την-ώρα-μας πραγματικότητες, πράγμα που είναι πηγή απίστευτης δυστυχίας, όπως τα μπουζουκοσπασίματα πιάτων και τα αυθαίρετα τσιμέντα 1967-1974 που οι μεταπολιτευτικοί θεώρησαν ότι υπήρχαν ανέκαθεν ή έστω σε αυτήν την έκταση όπως επί της εθνοσωτηρίου".

Αυτά της είπε της Ευλαμπίας η Πολυάννα στον ύπνο της.