Τελείωσα πριν λίγες μέρες έναν συλλογικό τόμο τρέχουσας πολιτικής ανάλυσης για τις δύο τελευταίες δεκαετίες κυρίως και τώρα που (ανα)γνωρίζω πια περισσότερα πράγματα -όχι λόγω του βιβλίου-, ήταν πολύ ενδιαφέρον και συγχρόνως πολύ θλιβερό να βλέπω πως οι μέλλοντες ιστορικοί, αν στηριχθούν απλώς στα διαδραματισθέντα, θα αφηγηθούν μια ψευδή ιστορία και όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά κατεξοχήν για την Ελλάδα. Ο αντίλογος θα υποδείκνυε βέβαια ότι η πραγματικότητα, έστω και κατασκευασμένη, είναι αποτέλεσμα συναίνεσης μεταξύ ορατών πρωταγωνιστών της πολιτικής, δημοσιογραφικής, πολιτιστικής σκηνής και αοράτων σεναριογράφων, οπότε και είναι ανάξια λόγου η αλήθεια. Επειδή όμως τέτοιου είδους σενάρια έχουν μεν το μεγάλο πλεονέκτημα να μπορούν να ανακυκλώνονται στο διηνεκές, αλλά όμως τελικά να μην οδηγούν πουθενά στον γραμμικό άξονα του χρόνου, ούτε τους μεν ούτε και τους δε, και επειδή ειδικά τώρα με αφορμή τις πλατείες είναι φανερό το αδιέξοδο, ίσως ο Κανένας παρηγορηθεί αν αντικατοπτρισθεί εδώ και αυτό πάλι είναι η μοναδική παρηγορία για μια συντελεσμένη παγκυριαρχία του Τίποτα.
Αν όντως γίνονται τρελά νυχτερινά ξεφαντώματα κατά τόπους στην Αθήνα, είναι πράγματι αυτό, εκτός ίσως από ξέσπασμα, εποικοδομητικό για τη μελλοντική κοινωνία των πολιτών ή μήπως δεν είναι τίποτε άλλο από απάντηση ίδιας υφής όπως και οι ηθικολογίες κάποιων μαχητικών ζηλωτών των πάσης φύσεως περιοριστικών μέτρων που είτε θεωρούν ότι έτσι στηρίζουν την πολιτική τους ομάδα, όποια και αν είναι αυτή, είτε πίσω από πομπώδεις σωτηριολογικές δηλώσεις υπέρ της ανθρωπότητας, τελικά απλώς φοβούνται απίστευτα για τον εαυτό τους και έχουν αφήσει τη λογική τους να παραλύσει κλείνοντας τα μάτια μπροστά σε κάθε δυνατότητα εναλλακτικής πληροφόρησης; Είτε τα σπάμε είτε αυτοφυλακιζόμαστε και μάλιστα πολύ περισσότερο από όσο μας επιβάλλουν τα μέτρα: το ίδιο κίνητρο, η πάρτη μας. Αν δεν είναι έτσι όπως τα διαβάζει κανείς στα μέσα, τότε γράψε λάθος.
Φοβού τον έρποντα μικροαστισμό του στενού μικρόκοσμου και την έλλειψη οριζόντων ελευθερίας και πολιτικής σκέψης πόσω μάλλον όταν η ελληνική δημογραφική εικόνα έχει αλλάξει τόσο πολύ τις τελευταίες δεκαετίες τείνοντας να θυμίζει τη δεκαετία του 1950 και τα χάσματα μεταξύ νεοαφιχθέντων αφενός και παλαιών κατοίκων των πόλεων αφετέρου, για να το πούμε έτσι μη αφοριστικό. Ας μην γίνει η "πανδημία" αφορμή για τέτοιες επιστροφές.
Αμήν.
