Επειδή ο κοπετός δεν έχει αρχή και τέλος και όλοι είμαστε με το δίκιο μας πολύ στενοχωρημένοι, ας παρηγορηθούμε με το γεγονός ότι τώρα γνωρίζουμε κάποια πράγματα, ευχάριστα ή δυσάρεστα:
ότι η Μεγάλη Βρετανία είναι στη θέση της, δηλαδή μέσα στον γεωγραφικό της χώρο, δεν τσούλησε προς τον Ειρηνικό ή προς τον Νότιο Πόλο,
ότι είναι δικαίωμά τους πολιτικό και ζήτημα εσωτερικής τους πολιτικής να αποφασίσουν για το μέλλον τους -αυτό δεν διακηρύχθηκε τρεις φορές πέρυσι και στην Ελλάδα από μερίδα ψηφοφόρων της που τελικά επικράτησαν, Ιανουάριο, Ιούλιο και Σεπτέμβριο του 2015;-,
ότι τώρα φάνηκε τι εξυπηρετούν τα περίφημα δημοψηφίσματα και ποιους εκτοξεύουν εκτός πολιτικής σκηνής,
ότι η ΕΕ είναι η μεγαλύτερη εσωτερική αγορά παγκοσμίως και ότι μέχρι σήμερα όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της επωφελήθηκαν από αυτό,
ότι τελικά και η Ελλάδα είναι ένας από τους λόγους, για τους οποίους αυτή τη στιγμή η Μεγάλη Βρετανία βγαίνει από την ΕΕ ή τέλος πάντων κάποιοι καταψήφισαν την παραμονή στην ΕΕ.*
Ποιοι είναι οι αποπροσανατολισμοί αφού τα παραπάνω εκφράζουν πραγματικότητες; Η ρητορική της διάσπασης και του μίσους, οι εθνοκεντρισμοί "αριστερής" και "δεξιάς" μεσσιανικής σωτηριολογίας, η (αυτο)γελοιοποίηση θεσμών και προσώπων και η συνεπαγόμενη συρρίκνωση του πολιτικού λόγου (άρτον και θεάματα), τα ελλείμματα σφαιρικής ενημέρωσης και η υποκατάστασή τους από το αγαπημένο μας διαδίκτυο.
Πότε αγοράσαμε τελευταία φορά εφημερίδα; Να κατεβούμε την Κυριακή το πρωί στο περίπτερο, να αγοράσουμε τις εφημερίδες μας (όχι μόνο αυτές που θέλουμε, αυτό είναι το μυστικό, νομίζω), να τις ακουμπήσουμε στο τραπέζι δίπλα στον καφέ και να απολαύσουμε τη μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού και -σπάνια πια- τη θέα των μαυρισμένων από το μελάνι χεριών μας. Όπως οι γονείς μας το έκαναν. Και αφού είμαστε η επόμενη και η μεθεπόμενη γενιά, περνώντας από τα κεντρικά σημεία της πόλης κάνουμε που και που και την επιλογή μας από ξένες εφημερίδες, όλοι ξέρουμε καλά ή λιγότερο καλά μια-δυο ξένες γλώσσες, τις ανοίγουμε, κάνουμε ένα στριπτήζ μυαλού, δηλαδή απελευθερωνόμαστε από ό,τι ιδεολογικοτοπικό κουβαλάμε (όσο μπορούμε), και βλέπουμε πώς κτυπάει η καρδιά του υπόλοιπου κόσμου. Καλές οι εφημερίδες στο διαδίκτυο, πολύ καλύτερη κατά τη γνώμη μου η έντυπη μορφή.
Τα παραδείγματα "δημοσιογράφων" σε ευρωπαϊκά κρατικά κανάλια που κάνουν ερωτήσεις του τύπου "τώρα με την επιστροφή στη στερλίνα τι θα γίνει με το φοιτητικό συνάλλαγμα;" ή "τι προβλέπει το αγγλικό σύνταγμα...;" είναι η απάντηση σε όλες τις απορίες σχετικά με την ΕΕ: οι δομές και η λειτουργία της, η συμβολή της στην ευρωπαϊκή ευημερία, η γνώση περί των κρατών-μελών είναι για πολλούς πολίτες αμελητέες ποσότητες μπροστά στην εργαλειακή αντίληψη για την Ευρωπαϊκή Ένωση ως της οδού της προσωπικής καλοπέρασης. Αυτή είναι, θα απαντούσε κανείς, και η προσέγγιση μεγάλης μερίδας των πολιτών σχετικά με την απονομή ψήφου στις βουλευτικές εκλογές. Σύμφωνοι. Μέσα από τα δημοψηφίσματα ακριβώς αυτό επιτελείται: η μεταμόρφωση της ΕΕ σε ένα είδος φράξιας, πολιτικής ή κομματικής, που προωθεί ή υποσκάπτει την προσωπική ευτυχία του φηφοφόρου.
*Αυτό και ως αντίβαρο για το εμβριθές κάποιου έλληνα υπουργού "Με την Ελλάδα έπαιζαν με τη φωτιά και τώρα παρακαλάνε" που βρέθηκε χαρτί τυπωμένο να το φιλοξενήσει. Τα εν οίκω μη εν δήμω...
ότι η Μεγάλη Βρετανία είναι στη θέση της, δηλαδή μέσα στον γεωγραφικό της χώρο, δεν τσούλησε προς τον Ειρηνικό ή προς τον Νότιο Πόλο,
ότι είναι δικαίωμά τους πολιτικό και ζήτημα εσωτερικής τους πολιτικής να αποφασίσουν για το μέλλον τους -αυτό δεν διακηρύχθηκε τρεις φορές πέρυσι και στην Ελλάδα από μερίδα ψηφοφόρων της που τελικά επικράτησαν, Ιανουάριο, Ιούλιο και Σεπτέμβριο του 2015;-,
ότι τώρα φάνηκε τι εξυπηρετούν τα περίφημα δημοψηφίσματα και ποιους εκτοξεύουν εκτός πολιτικής σκηνής,
ότι η ΕΕ είναι η μεγαλύτερη εσωτερική αγορά παγκοσμίως και ότι μέχρι σήμερα όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της επωφελήθηκαν από αυτό,
ότι τελικά και η Ελλάδα είναι ένας από τους λόγους, για τους οποίους αυτή τη στιγμή η Μεγάλη Βρετανία βγαίνει από την ΕΕ ή τέλος πάντων κάποιοι καταψήφισαν την παραμονή στην ΕΕ.*
Ποιοι είναι οι αποπροσανατολισμοί αφού τα παραπάνω εκφράζουν πραγματικότητες; Η ρητορική της διάσπασης και του μίσους, οι εθνοκεντρισμοί "αριστερής" και "δεξιάς" μεσσιανικής σωτηριολογίας, η (αυτο)γελοιοποίηση θεσμών και προσώπων και η συνεπαγόμενη συρρίκνωση του πολιτικού λόγου (άρτον και θεάματα), τα ελλείμματα σφαιρικής ενημέρωσης και η υποκατάστασή τους από το αγαπημένο μας διαδίκτυο.
Πότε αγοράσαμε τελευταία φορά εφημερίδα; Να κατεβούμε την Κυριακή το πρωί στο περίπτερο, να αγοράσουμε τις εφημερίδες μας (όχι μόνο αυτές που θέλουμε, αυτό είναι το μυστικό, νομίζω), να τις ακουμπήσουμε στο τραπέζι δίπλα στον καφέ και να απολαύσουμε τη μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού και -σπάνια πια- τη θέα των μαυρισμένων από το μελάνι χεριών μας. Όπως οι γονείς μας το έκαναν. Και αφού είμαστε η επόμενη και η μεθεπόμενη γενιά, περνώντας από τα κεντρικά σημεία της πόλης κάνουμε που και που και την επιλογή μας από ξένες εφημερίδες, όλοι ξέρουμε καλά ή λιγότερο καλά μια-δυο ξένες γλώσσες, τις ανοίγουμε, κάνουμε ένα στριπτήζ μυαλού, δηλαδή απελευθερωνόμαστε από ό,τι ιδεολογικοτοπικό κουβαλάμε (όσο μπορούμε), και βλέπουμε πώς κτυπάει η καρδιά του υπόλοιπου κόσμου. Καλές οι εφημερίδες στο διαδίκτυο, πολύ καλύτερη κατά τη γνώμη μου η έντυπη μορφή.
Τα παραδείγματα "δημοσιογράφων" σε ευρωπαϊκά κρατικά κανάλια που κάνουν ερωτήσεις του τύπου "τώρα με την επιστροφή στη στερλίνα τι θα γίνει με το φοιτητικό συνάλλαγμα;" ή "τι προβλέπει το αγγλικό σύνταγμα...;" είναι η απάντηση σε όλες τις απορίες σχετικά με την ΕΕ: οι δομές και η λειτουργία της, η συμβολή της στην ευρωπαϊκή ευημερία, η γνώση περί των κρατών-μελών είναι για πολλούς πολίτες αμελητέες ποσότητες μπροστά στην εργαλειακή αντίληψη για την Ευρωπαϊκή Ένωση ως της οδού της προσωπικής καλοπέρασης. Αυτή είναι, θα απαντούσε κανείς, και η προσέγγιση μεγάλης μερίδας των πολιτών σχετικά με την απονομή ψήφου στις βουλευτικές εκλογές. Σύμφωνοι. Μέσα από τα δημοψηφίσματα ακριβώς αυτό επιτελείται: η μεταμόρφωση της ΕΕ σε ένα είδος φράξιας, πολιτικής ή κομματικής, που προωθεί ή υποσκάπτει την προσωπική ευτυχία του φηφοφόρου.
*Αυτό και ως αντίβαρο για το εμβριθές κάποιου έλληνα υπουργού "Με την Ελλάδα έπαιζαν με τη φωτιά και τώρα παρακαλάνε" που βρέθηκε χαρτί τυπωμένο να το φιλοξενήσει. Τα εν οίκω μη εν δήμω...
