"The Death of Stalin"

Όχι, καθόλου μα καθόλου δεν γέλασα με την ταινία "Ο θάνατος του Στάλιν" και ούτε πιστεύω ότι αυτή ήταν η πρόθεση των δημιουργών της, να διακωμωδήσουν τη φρίκη. Άλλο συναισθάνθηκα και άλλο κατάλαβα: ότι η συγκεκριμένη ταινία πετυχαίνει κάτι που φαντάζει ακατόρθωτο, να κάνει οικεία και κοντινή την αποδόμηση και αποκτήνωση (ζητώ συγγνώμη από τους φίλους μου, τα ζώα) του ανθρώπου μέσω της ιδεολογικής διαστροφής, της τρομοκρατίας, της πνευματικής ασιτίας και του χαφιεδισμού. Παρά την ταχύτητα των όσων διαδραματίζονται, αποδίδονται με ακρίβεια τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όλων των στενών συνεργατών του Στάλιν και τα ιστορικά γεγονότα, ενώ λίγες, ελάχιστες είναι οι όψεις, μάλλον υποψίες ανθρώπινων χαρακτηριστικών, όπως το βλέμμα του αμνηστευμένου φυλακισμένου επιστρέφοντας προς τον γιο του που ομολόγησε χωρίς πίεση στους διώκτες πού θα βρουν τον πατέρα του. Στην ταινία διακρίνεται ότι η αναπαραγωγή μιας ψευδούς πραγματικότητας που μπαίνει ως κατασκευή στη θέση της οποιασδήποτε αλήθειας,  είναι μεν αποτέλεσμα ανώμαλης ψύχωσης του ενός, αλλά στην επικράτησή της συμβάλλουν πολλοί.  

Η ταινία απομυθοποιεί τη φρίκη, όχι για να τη λιγοστέψει, αντιθέτως, αλλά για να καταγγείλει και ίσως να προειδοποιήσει πόσο κοντινή, εφικτή και ρεαλιστικά απτή μπορεί αυτή να είναι.  Όχι, δεν ασεβεί απέναντι στα εκατομμύρια των νεκρών και όσων κυνηγημένων κατάφεραν να επιβιώσουν, αντιθέτως πιστεύω ότι αν την έβλεπαν, θα αισθάνονταν τη δικαίωση της αποστασιοποίησης από το εμφανές μέγεθος του σατανικού κυνισμού και της εγκληματικής μωρίας που καθήλωσαν μιαν ολόκληρη χώρα στη σφαίρα του πουθενά.