Γλωσσικά

Γλώσσα, κυριολεξία, ειρωνεία.Το μεγαλείο της γλώσσας.

Η μη δυνατή μετάφραση των εξής εκφράσεων ή λέξεων (παρατίθεται κυριολεκτική, αδόκιμη απόδοση στα ελληνικά):

 -jemanden zu seinem Glück zwingen=εξαναγκάζω κάποιον σε ευτυχία (στην "ευτυχία" του, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο)

-talentlos=ατάλαντος, άμοιρος ταλέντων
talentfrei=ελεύθερος από ταλέντα (από έκφραση αποστασιοποιημένης ευγένειας έως τον σαρκασμό)

-beratungsresistent=ανθεκτικός στις συμβουλές (υπό την έννοια ανθεκτικός στο ψύχος, στη διάβρωση κτλ., μη διαπερατός)

Επίσης σε χρήσεις όχι ταυτόσημες και ανταλλάξιμες (στην τρίτη περίπτωση ενίοτε): 
-emotional=συναισθηματικός, αλλά sentimental: συναισθηματικός με τάση προς το μελό
-empfindlich, empfindsam, sensibel, sensitiv=ευαίσθητος (όλα) στα ελληνικά, με τη σειρά: π.χ. ευαίσθητος άνθρωπος, ευαίσθητος καλλιτέχνης, ευαίσθητος-συναισθηματικός άνθρωπος, ευαίσθητα ούλα
-fühlen, empfinden, spüren=νιώθω

Και οι ενδεικτικές για την ιστορική γλωσσολογία εκλεκτικές συγγένειες:
-to pull oneself together=sich zusammennehmen
-to keep apart=auseinanderhalten
-time-conditioned=zeitbedingt 
-to take part=teilnehmen
-to lean backwards=sich zurücklehnen
-to work through=durcharbeiten
-far-sighted=weitblickend
-to gather up=aufsammeln
-to drift apart=auseinanderdriften
-overwhelming=überwiegend

http://www.scienceinschool.org/de/2010/issue17/bioinformatics

Γρίφος

Quint Buchholz, Das Quintett (1989)

λογικό αίνιγμα (προς το παρόν άλυτο)
          

       

http://www.quintbuchholz.de/en/image-archive/1983-1990/

Υ.Γ.Παρέμεινε άλυτο (ανήκω στο 82% των περ. 22000 αποπειραθέντων), δηλαδή λύθηκε όχι σύμφωνα με τις προδιαγραφές στο http://www.spiegel.de/wissenschaft/mensch/logik-raetsel-welche-zahl-ist-gesucht-a-1116718-2.html . Και γιατί όχι 12 με απλή νηπιακή λογική; Το άθροισμα των εσωτερικών να είναι ίσο με το άθροισμα των εξωτερικών τετραγωνιδίων;

Διακειμενικότητα

Γιάννης Λασηθιωτάκης, Εικόνες ενός άγνωστου τόπου (1998)
 http://www.lassithiotakis.com/1997-01-c10iw?lightbox=i6p8

Με τον τρόπο του Γ. Σ.     [Γιώργος Σεφέρης, Τετράδιο Γυμνασμάτων, Αθήνα 1940]

΄Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.

Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κεν-

   ταύρου

γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου

καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολου-

   θούσε

ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου

ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού.

Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν

ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρό-

   πετρες

μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή

μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά

από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.

Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θη-

   σαυρούς των Ατρειδών

και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της «Ωραίας

   Ελένης του Μενελάου»·

χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα

μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.

Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο

μέ χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.

Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε

πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;

Ο ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο

    μήπως «έρχεται εξ Ομονοίας»

«΄Οχι έρχομαι εκ Συντάγματος» απαντά κι είν' ευχαρι-

    στημένος

«βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό».

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει

δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι

    όλοι εμείς

δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα

    τα καράβια·

περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.

Παράξενος κόσμος που λέει πώς βρίσκεται στην Αττική

   και δε βρίσκεται πουθενά·

αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε

κρατούν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται

ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με

    πιτσούνια και με λουλούδια

δέχουνταν το χέρι του γερο-φωτογράφου να του στρώνει

    τις  ρυτίδες

που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του

όλα τα πετεινά τ' ουρανού.

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει

κι αν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς»

είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι

   με το κολύμπι

εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν

    μπορούν να κινήσουν

την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον AMΒPAKΙKΟ.

Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά

σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας

   αργάτης

καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που

   βασιλεύει

ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα

   χρυσά.

΄Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει·

παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες...

Το καράβι που ταξιδεύει το λένε  ΑΓ ΩΝΙΑ 1937.

Α/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει
Καλοκαίρι 1936

[Γιώργος Μαρκόπουλος, Πυροτεχνουργοί, Θεσσαλονίκη 1979]

Ένα ποίημα έλεγε πως γνωρίζει ένα ποίημα που γνωρίζει το Μήτσο [Γιάννης Βαρβέρης, Πιάνο βυθού, Αθήνα 1991]

Λοιπόν γύριζε δήθεν άσκοπα του ποιήματός μου ο ήρωας, φοιτητής επί δικτατορίας ας υποθέσουμε, τότε αντιστασιακός οργανωμένος έστω, σαραντάρης σήμερα με φαλακρίτσα χτένιζε την Ομόνοια σε σαφάρι και δεν είχα τι να τονε κάνω. Όμως εκείνος ήτανε μέσα στο μυαλό μου κι ήξερε καλά όλους τους ήρωες ποιημάτων που με συγκινούν, γι’ αυτό –κι όχι μονάχα- το θυμήθηκε το πατριωτάκι του τον Μήτσο σαν τον είδε απέναντι στο σουβλατζίδικο, τον «Μήτσο τον επιλοχία», τον έρμο και σκοτεινό βασανιστή, ξέμπαρκο και που χάζευε πικρά στου Γ. Μ. το ποίημα· θυμήθηκε όμως και το ξύλο και τις μελανιές αλλά ιδίως το πώς τον είχε ο Μήτσος, δαγκώνοντας τη γόπα του σαν μπράτσο, κοιτάξει τότε, καθώς έβγαινε από την Ασφάλεια Μπουμπουλίνας, μα κι ο δικός μου πως ότι τάχα δεν κατάλαβε, 

όμως τώρα, ήταν το θάρρος του πρώην θύματος, ήταν το απάνω χέρι του δημοκράτη νικητή, θες το gay movement, θες κι οι ενοχές του Μήτσου που προεξόφλησε αστραπιαία, «Ρε συ, εσύ δεν είσαι ο Μήτσος;» φώναξε, μα εκείνος έκανε και δεν είδε και δεν άκουσε, χάθηκε βλάχος σκοτεινός κασκέτο ντροπιασμένο της στοάς μέσα σε υδρόγεια σύννεφα ντονέρ.

«Κρίμα που δεν μπορούμε να τα βρούμε ούτε στα ποιήματα», κατέβασε τα μάτια ο ήρωας μου· ταμείο και κόβοντας ένα ουρητήριο «Καυτή σάρκα» σινέ-Σταρ, έτοιμος πάλι για πολύ πιο προσγειωμένες περιπέτειες, «Άσε τους ποιητές, αναλογίστηκε, να πληρώνουνε πάντα τα σπασμένα».

"Ένα καινοτόμο σύνταγμα για την Ελλάδα"

Δεν είμαι συνταγματολόγος, ούτε κάν νομικός. Δεν ξέρω αν είναι επίκαιρο ή όχι το ζήτημα και μήπως προηγούνται άλλα. Ή μάλλον αυτό το ξέρω και δεν προσποιούμαι κανονικότητα... 

 "Είναι προφανές ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι πρωτίστως συνταγματικό. Έχουμε βαθύτατο και οξύτατο πρόβλημα θεσμών και δημοκρατίας, όχι όμως κατ' ανάγκην εξαιτίας του Συντάγματος" (Ευάγγελος Βενιζέλος, Εν ου παικτοίς, σ. 40). "Το ισχύον Σύνταγμα άντεξε τη δοκιμασία των Μνημονίων. Για τη χρεοκοπία της χώρας όμως, που έφερε τα Μνημόνια, φταίει και το Σύνταγμα" (Από την εισαγωγή στο Ένα καινοτόμο Σύνταγμα για την Ελλάδα, σ. 8). Επίσης: ο καθηγητής Γιάννης Μεταξάς
http://www.kathimerini.gr/870290/article/epikairothta/politikh/ierothtes-kai-anagkaiothtes


 Από τα βιβλία που διάβασα, παραθέτω αυτούσια αποσπάσματα με τον κίνδυνο πάντα αυτό να ζημιώνει -ελπίζω όχι να αλλοιώνει- την όλη εικόνα. 

Επί της ουσίας: οι Νίκος Αλιβιζάτος, Παναγής Βουρλούμης, Γιώργος Γεραπετρίτης, Γιάννης Κτιστάκις,  Στέφανος Μάνος και Φίλιππος Σπυρόπουλος συγκρότησαν μιαν ομάδα εργασίας που στο Ένα καινοτόμο Σύνταγμα για την Ελλάδα (Αθήνα: Μεταίχμιο, 2016) προτείνουν ορισμένες συνταγματικές αλλαγές, κατανοητές για όλους έτσι όπως τις παρουσιάζουν, δηλαδή για τον πολίτη. Το βιβλίο αποτελείται από τρία σώματα κειμένων: το προτεινόμενο Σύνταγμα, το ισχύον Σύνταγμα με τις προτεινόμενες αλλαγές, προσθήκες και διαγραφές σε κόκκινη γραμματοσειρά -έτσι ώστε βλέπεις ό,τι αλλάζει- και το προτεινόμενο Σύνταγμα μεταφρασμένο σε αγγλική γλώσσα. Κάποιες σημαντικές αλλαγές κατά τη γνώμη μου:

1.Οι αλλαγές προς αποτροπή της ακυβερνησίας ή/και διάλυσης της Βουλής λόγω αδυναμίας της εκλογής νέου Προέδρου Δημοκρατίας. 

α.Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας γίνεται από ειδικό σώμα εκλεκτόρων, με διευρυμένη σύνθεση (οι εν ενεργεία βουλευτές, οι πρώην Πρόεδροι της Δημοκρατίας, οι πρώην Πρωθυπουργοί, οι πρώην Πρόεδροι της Βουλής και οι εν ενεργεία περιφερειάρχες και δήμαρχοι) που υπερβαίνει την εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αδυναμία εκλογής του Προέδρου δεν προβλέπεται, άρα ούτε διάλυση της Βουλής λόγω της αδυναμίας αυτής. Συνοπτικά: εκλέγεται ο υποψήφιος που συγκέντρωσε την πλειοψηφία των δύο τρίτων του ειδικού σώματος εκλεκτόρων, αν δεν επιτευχθεί αυτό επανάληψη της ψηφοφορίας όπου εκλέγεται όποιος συγκέντρωσε την πλειοψηφία των τριών πέμπτων, μη επίτευξη και αυτού σημαίνει επανάληψη της ψηφοφορίας όπου εκλέγεται όποιος συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία του συνόλου του ειδικού σώματος εκλεκτόρων, τέλος σε μη επίτευξη ούτε αυτού επανάληψη της ψηφοφορίας όπου εκλέγεται όποιος συγκέντρωσε τις περισσότερες ψήφους. Στην προτεινόμενη σχετική ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας εντάσσεται και η ρύθμιση που αναφέρεται στην επιλογή της ηγεσίας της δικαιοσύνης: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιλέγει τα πρόσωπα από κατάλογο τριων υποψηφίων που του υποβάλλει η Ολομέλεια του Ανώτατου Δικαστηρίου. Επίσης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να υποβάλει ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου, για λόγους τυπικής ή ουσιαστικής αντισυγματικότητας, νομοσχέδιο ψηφισμένο από τη Βουλή (με το ισχύον Σύνταγμα μπορεί να αναπέμψει νομοσχέδιο στη Βουλή, πράγμα που η ομάδα εργασίας σημειώνει ότι απέτυχε ως θεσμός, διότι οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας, φοβούμενοι ότι θα ξαναψηφισθεί το αναπεμφθέν νπομοσχέδιο, δεν διακινδύνευσαν πιθανή αποδοκιμασία).

β.Η Βουλή δεν είναι σε θέση να "ρίξει" την Κυβέρνηση αν συγχρόνως δεν είναι σε θέση να αναδείξει νέα ("εποικοδομητική ψήφος δυσπιστίας"): μπορεί με απόφαση που λαμβάνει με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών να αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την Κυβέρνηση, εφόσον προτείνει νέο Πρωθυπουργό, ο δε τελευταίος αν δεν εκλεγεί από τη Βουλή σε έως δύο ψηφοφορίες με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε τρίτη ψηφοφορία εκλέγεται όποιος έχει συγκεντρώσει τις περισσότερες ψήφους (αντικαθίσταται έτσι η ρύθμιση των διερευνητικών εντολών του ισχύοντος Συντάγματος). 

2.Καθιερώνεται το ασυμβίβαστο μεταξύ υπουργικής και βουλευτικής ιδιότητας και εισάγεται ο θεσμός του υπηρεσιακού μόνο υφυπουργού. Εισάγεται κώλυμα εκλογιμότητας των διατελεσάντων Υπουργών στις αμέσως επόμενες εκλογές, τα ισχύοντα κωλύματα εκλογιμότητας (για έμμισθους δημόσιους λειτουργούς, υπαλλήλους ΟΤΑ ή άλλων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου κ.ά.) καταργούνται ως παρωχημένα. Βουλευτική ασυλία παρέχεται μόνο μετά από αίτηση του βουλευτή και μόνο για πράξεις ή παραλείψεις που συνδέονται άμεσα με την πολιτική δράση του. Αναφορικά με την ποινική ευθύνη των Υπουργών: εξομοιώνεται η θέση τους με εκείνη του κοινού πολίτη, δηλαδή τη δίωξη εναντίον τους δεν ασκεί η Βουλή, αλλά η κατηγορούσα αρχή (Εισαγγελία του Αρείου Πάγου) και η εκδίκαση υπουργικών αδικημάτων ανατίθεται στο Ανώτατο Δικαστήριο (και όχι σε ειδικό δικαστήριο όπως σήμερα). 

3.Κατάργηση του σταυρού προτίμησης. Μονοεδρικές οι μισές τουλάχιστον εκλογικές περιφέρειες (σήμερα επτά σε σύνολο πενήντα έξι) όπου θα εκλέγεται όποιος συγκεντρώνει τη σχετική πλειοψηφία, στις υπόλοιπες πολυεδρικές περιφέρειες οι υποψήφιοι να εκλέγονται με αναλογική ψήφο, δηλαδή συνδυασμός πλειοψηφικού και αναλογικής. Έως πέντε βουλευτές των εκτός επικρατείας Ελλήνων. Οι Πρόεδροι του ημίσεος τουλάχιστον των διαρκών επιτροπών της Βουλής προέρχονται υποχρεωτικά από τα κόμματα της αντιπολίτευσης (ενίσχυση των κοινοβουλευτικών μειοψηφιών). 

4.Κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, της παραδοσιακής διάταξης για την επικρατούσα θρησκεία και την επίκληση στο Σύνταγμα της Αγίας Τριάδας, επαφίεται έτσι στον κοινό νομοθέτη του κοσμικού κράτους να ρυθμίσει τις σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας. 

5.Εκ βάθρων ανασυγκρότηση της δικαιοσύνης: προς αποφυγή των συγκρούσεων δικαιοδοσίας, διασφάλιση της νομολογίας και κυρίως προς εξυπηρέτηση του διαδίκου προτείνεται η κατάργηση  των σημερινών επτά ανωτάτων δικαστηρίων, το ένα και μόνο Ανώτατο Δικαστήριο θα είναι και Συνταγματικό Δικαστήριο. Η προαγωγή στη θέση του Προέδρου και του Εισαγγελέα του Ανώτατου Δικαστηρίου διενεργείται -όπως είδαμε- από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με επιλογή από κατάλογο τριων υποψηφίων που του υποβάλλει η Ολομέλεια του Ανώτατου Δικαστηρίου. Κατάργηση των δύο ξεχωριστών δικαιοδοσιών, πολιτικής και διοικητικής, χάριν αναβάθμισής τους και προς αντιμετώπιση των υπέρμετρων καθυστερήσεων απονομής δικαιοσύνης. Ίδρυση ανεξάρτητης και αυτοδιοικούμενης Ελεγκτικής Αρχής για τον έλεγχο εσόδων και δαπανών του κράτους και των δημόσιων νομικών προσώπων και υποβοήθηση της οικονομικής διαχείρισής τους που αποτελείται κατά το ένα τρίτο από ανώτατους και ανώτερους δικαστικούς λειτουργούς, κατά το ένα τρίτο από μέλη του Ανώτατου Δημοσιοϋπαλληλικού Σώματος (βλ. παρακάτω) και κατά το ένα τρίτο από τεχνοκράτες εγνωσμένου κύρους (τα μέλη επιλέγονται από το Ανώτατο Δικαστήριο, θητεία εννέα ετών μη ανανεώσιμη, ανανέωση της σύνθεσης της Αρχής κατά το ένα τρίτο κάθε τριετία).

6.Διοίκηση: μεταξύ άλλων οικονομική αυτονόμηση των ΟΤΑ (έλεγχος των τριμηνιαίων οικονομικών καταστάσεων από την Ελεγκτική Αρχή), των οποίων οι προϋπολογισμοί δεν μπορεί να είναι ελλειμματικοί εφόσον δεν επιτρέπεται ο δανεισμός και μόνο για έκτακτες ανάγκες θα δικαιούνται χρηματοδότηση από το κράτος. Οι πόροι τους συνίστανται σε ανταποδοτικά τέλη και ίδιο εύλογο φόρο (για τους Δήμους μεταξύ άλλων φόρος ακίνητης περιουσίας). Επίσης μεταφορά αρμοδιοτήτων από την κεντρική διοίκηση στους ΟΤΑ  (από τις ενδοπεριφερειακές συγκοινωνίες και τη διαχείριση του ορυκτού πλούτου έως έργα οδοποιΐας, αφαλάτωσης κτλ.). Δημόσιοι υπάλληλοι: κατάργηση του θεσμού της μονιμότητας, αξιολόγηση κατ' έτος, καθιέρωση του Ανώτατου Δημοσιοϋπαλληλικού Σώματος (έως 750 μέλη). Οι δημόσιοι υπάλληλοι υπόκεινται στη διοικητική εποπτεία υπηρεσιακού Υφυπουργού που προέρχεται από το Σώμα (εξαετής θητεία μη ανανεώσιμη, επιλέγεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από κατάλογο τουλάχιστον πέντε υποψηφίων που υποβάλλεται σε αυτόν από τη Βουλή).

 

Μεγάλες μικρές ειδήσεις, ευγένεια, ορθογραφία

-Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα ESPAD (Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τα Ναρκωτικά και την Τοξικομανία) το 30,3% των ελλήνων εφήβων ηλικίας 16 ετών δηλώνει ότι έχει στοιχηματίσει τον τελευταίο χρόνο έναντι 13,7% που είναι ο μέσος ευρωπαϊκός όρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών που συμμετείχαν στην έρευνα. Το ποσοστό των Ελληνόπουλων που στοιχηματίζουν σε τακτική βάση -τουλάχιστον δυο φορές τον μήνα- είναι υπερδιπλάσιο σε σχέση με τους συνομηλίκους τους στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, 16% έναντι 7% (άρθρο στην Καθημερινή, φ. 29.344, 21/9/2016, σσ. 1, 6). Τα σχολεία φταίνε γι' αυτό; Ή μήπως η οικονομική κρίση; Ταιριάζει αυτή η είδηση με δικές μου πληροφορίες για νεοστημένα προπατζίδικα στην ελληνική επαρχία, ίσως και αλλού, που ανθούν και λουλουδίζουν την τελευταία περίοδο. Ταιριάζει, εκπλήσσει έως σοκάρει, και κυρίως προβληματίζει.

-Με αφορμή την παραπάνω είδηση και για όσους αναζητούν όσο δυνατό περισσότερες όψεις της κοινωνικής και πολιτικής εικόνας, πέρα από την παλιά καλή συμβουλή "βγες στον δρόμο και συζήτησε (άκουσε κυρίως) όχι με τους ομοίους σου, αλλά με τους άλλους", για  άλλη μία φορά: το διαδίκτυο δεν μπορεί να είναι πηγή ειδησεογραφίας ούτε και τα newsletter των εφημερίδων. Είναι τόσο επιλεκτικά αφαιρετική η ανθολόγηση των ειδήσεων στις ιστοσελίδες των εφημερίδων ή στις σελίδες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης  που καταντά εικονική. Εννοείται ότι η επιλεκτικότητα είναι νόμιμο αξίωμα των περιοδικών εντύπων, όμως σχετίζεται άμεσα με την υλικότητα, δηλαδή τον τρόπο παρουσίασης της είδησης ή της ανάλυσης στο τυπωμένο χαρτί (σελίδα, στήλη, εικονογράφηση, διάταξη στο σύνολο της ύλης). Ο αναγνώστης γνωρίζει πώς η σύνταξη εκτιμά και αποτιμά την είδηση, ιδίως αν συγκρίνει ανάμεσα σε περισσότερα του ενός έντυπα. Και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία αυτήν την περίοδο όπου απαξιώνεται από κάποιους όχι μόνο η πολιτική, αλλά και η δημοσιογραφία. Και μεγάλους πολιτικούς ηγέτες διαθέτει η Ευρώπη σήμερα και πολύ καλούς δημοσιογράφους: στο εγγύς ή απώτερο μέλλον, όταν θα φανεί πώς κάποιοι με το αίμα της ψυχής τους (ναι, θα το κάνω μελοδραματικό, γιατί όχι; μόνο η καταστροφολογία έχει δικαιώματα στους δακρυγόνους αδένες μας;) αγωνίσθηκαν να διασώσουν τη συνέχεια μέσα από τον έξωθεν καταναγκασμό της διάλυσης, τότε πού θα έχουμε εμείς συμβάλει; 

-Δεν λύνονται τα θέματα στην Ελλάδα με "αστική ευγένεια", διάβασα κάπου. Ωραία. Σκέφθηκε κανείς ότι η ευγένεια μπορεί να είναι απλώς επιχειρηματολογία και να εκλαμβάνεται ως ευγένεια από κάποιους που με το δίκιο τους ίσως ασφυκτιούν και έχουν χάσει την ψυχραιμία τους; Επιεικώς και με συγκατάβαση "αστική", αλλά όχι θολούρα, ερμηνευμένη η στάση αυτή, η κατά της ευγένειας. Γιατί και η αξίωση απώλειας της ψυχραιμίας συχνά δεν σημαίνει απελπισία, αυτή η τελευταία επιστρατεύει άλλους μηχανισμούς. Καλά κάνουν πάντως και φωνάζουν αυτοί, άλλος μπορεί το ένα καλύτερα, άλλος το άλλο. Ζωντανεύει έτσι και ο μονολογικός διάλογος. Στην πολιτική η απρέπεια δεν είναι προνόμιο αποκλειστικά ενός και μόνο ελληνικού κόμματος όπως βλέπουμε καθημερινά. Ένα θέμα όμως προκύπτει: οι απογοητευμένοι του ΣΥΡΙΖΑ, ψηφοφόροι ή/και κομματικά μέλη, μήπως είναι καιρός να βγουν από τον προσωπικό τους διχασμό και την αγωνία τους να την μεταπλάσουν σε αντιπρόταση φιλελευθερισμού ή κάτι άλλο; Και μήπως όλοι να μην ξεχνούν ότι στις βουλευτικές εκλογές Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 2015 64% των ελλήνων εκλογέων δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ; Όχι για να τους βάλουμε όλους σε ένα τσουβάλι, αλλά για να μην ξεχνιέται το τότε εκλογικό δυναμικό της παρούσας κυβέρνησης. Κατά πόσο αυτή είναι ανεξάρτητη στις επιλογές της, πολιτικές και φραστικές και ενδυματολογικές, αυτό μόνο οι ίδιοι μπορούν να το πουν. Παρεμπιπτόντως, υπάρχει εξήγηση, γιατί στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες αλλοπρόσαλλες παραλλαγές φράκου και σμόκιν έχουν καταλήξει να αποτελούν περιβολή γαμήλια και στο τελευταίο μικροαστικό κατσάβραχο (με ή χωρίς οικονομική επιφάνεια) και πώς αυτό συνδέεται με την τζούφια αλληγορία των sans-cravates. Για την "πάλη των τάξεων" τη σήμερον ημέρα, άλλη φορά.  

-Δύο μικρά πρακτικά κόλπα για τις συχνότερες ανορθογραφίες που κυκλοφορούν:
α.Η κατάληξη -εται / -ετε: όταν ο φορέας του ρήματος (υποκείμενο) είναι ένας (αυτός, αυτή, αυτό), τότε δίφθογγος, -εται, όταν ο φορέας του ρήματος είναι πολλοί (εσείς), τότε ένα έψιλον, -ετε. Δηλαδή πάντα αντίστροφα: στον ένα -> δύο (-εται), στους πολλούς -> ένα (-ετε). Παράδειγμα: ο μαθητής συγκεντρώνεται στα μαθήματά του, εσείς συγκεντρώνετε τους μαθητές.
β.μήνυμα, κήρυγμα: ακολουθούμε την ιεραρχία της αλφαβήτου, τη σειρά που έχουν τα γράμματα αυτά στο αλφάβητο, προηγείται το ήτα, ακολουθεί το ύψιλον. 

Υ.Γ.Γουστάρω το ίδιο (δεν εννοώ τον χαρακτήρα, αλλά το habitus) την παλιά μας φίλη, την κυρία Ευαγγελία ή Βαγγελία από την Κουτσούφλιανη, που σε όλη της τη ζωή είχε τυλιγμένες τις κοτσίδες της κάτω από το τσεμπέρι (πράγμα που με μαγνήτιζε όταν ήμουν μικρή, γιατί ήθελα να δω την πλούσια μακριά της κόμη) όσο και την ανάμνηση της κρητικιάς θείας Έλλης με την αρχοντική  περπατησιά και τη γλυκιά κομψότητα. Και οι δύο έφεραν αυτό που ήταν, με εσωτερικευμένη (χωρίς φλυαρίες) αυτοπεποίθηση, το αυτονόητο.