Ας υποθέσουμε ότι οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου, Ανατολής και Δύσης, δεν το θέλουν αυτό που γίνεται, αλλά ότι είναι ανωτέρα βία (και όχι ο οποιοσδήποτε ιός, οι ελεύθεροι για κάποιους λόγους ειδικοί έχουν μιλήσει εδώ και καιρό γι' αυτό, ο κάθε ένας γιατρός δεν είναι ούτε επιστήμονας ούτε ειδικός). Ας υποθέσουμε ότι είναι μια συμφωνία που κάποιοι "κυβερνήτες" και γενικότερα πολιτικοί ή άλλοι προσπαθούν μέσω αυτογελοιοποίησης και φαινομενικά σπασμωδικών ενεργειών να την "ανοίξουν" για τους πολίτες της κάθε χώρας, δηλαδή ουσιαστικά να τους δώσουν τη δυνατότητα να αυτενεργήσουν όσο γίνεται. Ακούγεται παράδοξο, όμως η πραγματικότητα αυτό δείχνει: κάποιοι, βασιλικότεροι του βασιλέως, σπεύδουν με τη "νομιμοφροσύνη" τους να δυσκολέψουν τα πράγματα όχι μόνο για τους συμπολίτες τους, αλλά ουσιαστικά και για το κράτος. Οι άλλοι προσπαθούν να διαφύγουν με ελιγμούς, λησμονήθηκε η ανοικτή διεκδίκηση, όλα εικονικά υπό την αιγίδα μιας χειμαζόμενης διανοητικής ενδογαμίας.
Ας υποθέσουμε ότι το ζήτημα των ενέσεων είναι αναλογικά ανάλογο με αυτό των μασκών. Γιατί φορούν κάποιοι ακόμη μάσκες σε εξωτερικούς χώρους; Για να προστατεύσουν τους συμπολίτες τους ή γιατί ο φόβος έχει γίνει πια δεύτερη φύση τους, αυτός ο άλογος φόβος που μπορεί και να τρελάνει τον άνθρωπο αν αυτός τελικά δεν βρίσκει τίποτα σημαντικότερο στη ζωή από τον θάνατο; Δεν υπάρχει διαχωρισμός κανένας εδώ, ούτε τα πτυχία ούτε η ταξική ταυτότητα κάνουν τη διαφορά. Αντιθέτως μάλιστα, οι "απλοί" άνθρωποι, η μεγάλη πλειοψηφία, που δεν "προστατεύονται" από το κέλυφος της κουλτούρας και της μόρφωσης, φαίνεται ότι ενστικτωδώς συναισθάνονται την αλήθεια και εκφράζονται και πιο ανοιχτά. Το ίδιο επικίνδυνο όσο και τα εμβόλια, αν αυτά δεν είναι φυσιολογικός ορός, είναι τώρα να αγνοήσει κανείς αυτήν την ενστικτώδη γνώση και την αγωνία, να την αφήσει λεία στις διάφορες αιρέσεις του ανορθολογισμού και του ολοκληρωτισμού (οι Εβραίοι, τα τσιπάκια, τα μαγνητάκια κτλ.) μετασχηματίζοντας την κοινωνία σε ζώνη νομιμοφρόνων περιβεβλημένη από χωματερές ψεκασμένων.
"Η ελπίδα είναι το λάθος φτερούγισμα", το είπε ο Χάντκε, μήπως όμως τα λάθη κάποτε είναι ο μοναδικός δρόμος; Μήπως η ευγενής ουτοπία ήταν πάντα αυτή που βοήθησε την ανθρωπότητα να διασωθεί στους αιώνες; Και μήπως αυτή πρέπει να θυμίσει σήμερα ότι κανένα επίτευγμα επιστημονικής έρευνας ή γενικότερα πολιτισμού δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τις δέουσες αναστολές, αυτές που η έλλειψή τους οδήγησε σε καταναλωτικές κοινωνίες άμορφης μάζας όπου η πολιτική είναι μόνο διαχείριση και καθόλου συνειδητοποίηση, διεκδίκηση και ανθρωπισμός;
Περιβάλλον και κλιματική κρίση δεν μπορείς να τα φροντίσεις χωρίς ειρήνη. Ξαναμοιράστε την τράπουλα και τελειώνετε επιτέλους, και μην ξεχνάτε ότι μοιράζεστε τα ασήμαντα και ανίσχυρα δισεκατομμύρια ψυχές αυτού του πλανήτη. Συνεχώς το ξεχνάτε. Όλοι. Κάποιοι.
