Εθνική υπερηφάνεια

Η Ελλάδα έγινε το βήμα προβολής ενός αυταρχικού και επιθετικού καθεστώτος, μιας ολιγαρχίας που με τα διεθνή παρακλάδια της απειλεί εδώ και καιρό όχι μόνο την Ευρώπη ως διακρατική υπόσταση, έτσι αφηρημένα, αλλά δυστυχώς πλέον την καθημερινότητά μας. Ξεπερνά τις αρμοδιότητές μου.

Η Ελλάδα ζει με τα δανεικά της Ευρώπης και συγχρόνως την υπονομεύει. Υπό το πρόσχημα της ανοιχτής οικονομικής πολιτικής και των αποκρατικοποιήσεων τώρα. Ορατά πια τουλάχιστον από τότε που άφησε ανοικτά τα σύνορά της για να κατακλύσουν ανεξέλεγκτα εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων την Ευρώπη.

Η Ελλάδα ή μάλλον αυτοί που την εκπροσωπούν σήμερα, χάραξε αυτές τις μέρες και επίσημα γεωστρατηγική πορεία; Αυτοαναβαθμίζεται στον ρόλο του "μεσολαβητή"; Στημένα σενάρια; Με τη σιωπηλή συναίνεση της Ευρώπης, θα μας πουν αργότερα.

Επιστολή σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα, αίτημα συνάντησης με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πού βρισκόμαστε;

"Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό".
(Κωνσταντίνος Καβάφης, "Ας φρόντιζαν")

Τα νέα παλαιά κόμματα

Η απαξίωση των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων που βλέπουμε να γίνεται τελευταία από λιγότερο ή περισσότερο νέους πολιτικούς σχηματισμούς στην Ευρώπη, δείχνει δύο πράγματα: πρώτον οι νέοι αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί είναι όλοι χωρίς εξαίρεση αποτέλεσμα "κακών" συγκυριών στο ευρωπαϊκό τοπίο, με λίγα λόγια του ψυχροπολεμικού κλίματος που μεταφέρουν εδώ οι γεωστρατηγικές κρίσεις, δεύτερον οι νέοι αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί είναι καθαρά πελατειακοί χωρίς ιδεολογικό και πολιτικό πρόγραμμα μεγάλης πνοής και διάρκειας και απευθύνονται, καλλιεργώντας τα εντέχνως, σε σύνδρομα και φόβους επιβίωσης ή/και κυριαρχίας ομάδων ψηφοφόρων που σε πρώτη ματιά φαίνεται να θεωρούν ότι το πολιτικό σύστημα τους περιθωριοποιεί, όμως μάλλον πρόκειται για κάτι άλλο: για την πολιτική αναγνώριση της ιδεολογίας του μικροαστισμού ως της νέας τάξης πραγμάτων και την αναζήτηση των ανάλογων συμβόλων ("αριστερή" κοινωνική εξίσωση, εθνικισμός, θρησκεία, αντιελιτισμός -ό,τι και αν σημαίνει αυτό- κτλ.). Στην πραγματικότητα μεταβάλλονται αυτοί οι ψηφοφόροι στο πελατειακό σώμα μιας ανορθολογικής αντιφατικής πολιτικολογίας που σίγουρα δεν είναι αυτή που φαίνεται να είναι και που πάντα διαθέτει την "κατάλληλη" στιγμή τα "κατάλληλα" δολώματα.

      Ασχέτως όμως με αυτό, δηλαδή το πόσο τηλεκατευθυνόμενοι και αμφίβολης ταυτότητας είναι αυτοί οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί σε εποχή ψυχρού πολέμου, είναι αναγκαία η αναμόρφωση του πολιτικού λόγου των παραδοσιακών παρατάξεων. Και αν η συντηρητική ακόμη "κρατάει", η σοσιαλδημοκρατία έχει βληθεί τα μέγιστα και ναι μεν τα πρόσωπα που αποπνέουν ακεραιότητα, είναι σημαντικά, όμως εξίσου σημαντικά είναι η συνοχή και ο πολιτικός λόγος του κόμματος. Μέχρι στιγμής πάντως οι πολιτικές ζυμώσεις στην Ευρώπη έδειξαν ότι παρατάξεις σοσιαλδημοκρατικής χροιάς δεν καταποντίσθηκαν όταν δεν φοβήθηκαν να παραδεχθούν λάθη και διαπλοκές, τονίζοντας από την άλλη πλευρά την πραγματική συμβολή τους στον εκσυγχρονισμό και στη φιλελευθεροποίηση των εθνικών κοινωνιών τους και υιοθετώντας έναν μετριοπαθή πατριωτισμό που λαμβάνει υπόψη τις ανησυχίες των πολιτών απέναντι στις δημογραφικές και άλλες αλλαγές, ακόμη και αν είναι περιστασιακές. Η Dreyer λέει: "κοιτάμε μπροστά", η Sturgeon δήλωσε ότι ακόμη και αν συμβεί το Brexit, η Σκωτία θα ζητήσει νέο δημοψήφισμα για να παραμείνει στην ΕΕ, ο διστακτικός Hollande ότι το θέμα των νέων μη προσφιλών μέτρων είναι ζήτημα επιβίωσης για τη Γαλλία και περισσότερο σημαντικό από την επανεκλογή του, αλλά και ότι οπωσδήποτε θα συνεχίσει να πολιτεύεται (τα λόμπυ των συνδικάτων βρήκαν καλή ευκαιρία και μετέτρεψαν εκεί την ολοένα φθίνουσα αντιπροσωπευτικότητά τους σε αναμέτρηση με το κράτος τραβώντας ένα ετερόμορφο πλήθος και τους γνωστούς άγνωστους τραμπούκους στους δρόμους). Και επειδή πολύς ο λόγος για τη Γαλλία, αλλά απόλυτη άγνοια: πόσες είναι οι ώρες εργασίας στην Ελλάδα; 38. Πόσες στη Γαλλία; 35.

      Και ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, στόχος είναι η αναβάθμιση της εκλογικής οπτικής του ψηφοφόρου, με κανέναν τρόπο η υποβάθμιση των θέσεων των κομμάτων. Κατά τη γνώμη μου η κατανοητή στερεή επιχειρηματολογία με καλή performance και καλαίσθητη ειρωνεία είναι προτιμότερη από οποιανδήποτε επίθεση. Ο κυνισμός του αλλοπρόσαλλου είναι τακτική που κρύβει τρομακτικές αλήθειες. Ακόμη και με το πιστόλι στον κρόταφο αξίζει να του διαφεύγει κανείς έστω και μόνο για την Ιστορία. Στη χειρότερη περίπτωση. 

Οι νέες συνταγές του έρποντος αυταρχισμού - Τα ευρωπαϊκά "αντι-κομματικά" κόμματα

1. Παίρνουμε την αστική δημοκρατία, τη βαπτίζουμε στην κολυμπήθρα του λεγόμενου "νεοφιλελεύθερου" καπιταλισμού και καταργούμε τη σημασία της.
2.Παίρνουμε τις υπάρχουσες κυρίαρχες πολιτικές τάσεις, κυρίως την παραδοσιακή συντηρητική και τη σοσιαλδημοκρατία, τις μουτζουρώνουμε με όποιας λογής σκάνδαλα, από κρατικά έως σεξουαλικά, διακηρύσσουμε ότι αυτές τα εξέθρεψαν καθότι διαπλεκόμενες και νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές, και καταργούμε την ιστορική και σύγχρονη σημασία και παρουσία τους, καθώς και τον οποιονδήποτε λόγο ύπαρξής τους.
3.Παίρνουμε την Ευρώπη, τη βαπτίζουμε επίσης στην κολυμπήθρα του "νεοφιλελεύθερου" καπιταλισμού, προτείνουμε, έμμεσα ή άμεσα, αλλαγή γεωστρατηγικού, μαζί με αυτήν πολιτειακού (πολίτευμα)  στρατοπέδου, και καταργούμε την πραγματικότητα της μεταπολεμικής ευημερίας και της ευρωπαϊκής οικονομικής αρωγής και αλληλεγγύης, και σε όσων από μας τα εθνικά κράτη αντί να διαχειρίζονται τα υπέρογκα ποσά υπέρ της ανάπτυξης, τα έτρωγαν (όλοι! λαός και Κολωνάκι).
4.Παίρνουμε τους θεσμούς της δημοκρατίας, τον πολιτισμό, την τέχνη, τα ΜΜΕ, την παιδεία, τελικά εμάς τους ίδιους ως πρόσωπα και εκπροσώπους της πολιτικής σκηνής, και παίζουμε ένα διπλό επικοινωνιακό παιχνίδι: αφενός ακαλαίσθητες σκηνοθεσίες που παράγουν, υποτίθεται, γέλιο (που το χρειάζεται ο "λαός" για να μην πολυσκέφτεται) ή δράμα ανάλογα με τις κατά τόπους εθνικές νοοτροπίες, αφετέρου "ριζοσπαστικές" κινήσεις κάθαρσης της διαφθοράς σε πεδία που ήδη έχουν επεμβεί άλλοι πριν από μας ή απλά δεν υφίστανται πια ή απλούστατα έτσι λειτουργούν και τα θέτουμε υπό τον δικό μας έλεγχο. Τα κάνουμε όλα αυτά, γνωρίζουμε ότι γνωρίζουν ότι ψευδόμεθα κι έτσι καταργούμε την αλήθεια ως φραστική δυνατότητα. 
5.Παίρνουμε την ελευθερία και την αυτοδιάθεση, την κάνουμε παντιέρα και με το (αόρατο) πιστόλι στον κρόταφο καταργούμε την ελευθερία των άλλων.
6.Παίρνουμε τον φόβο, το κατεξοχήν όπλο μας, και μυστικά αδρανοποιούμε και καταργούμε τη ζωή.

Οι πολιτικοί

Το πόσο μεγάλος είναι ένας πολιτικός δεν φαίνεται μόνο από τα ορατά σημαντικά του επιτεύγματα πάνω σε αυτήν τη γη. "Η αληθινή σπουδαιότητα βρίσκεται στο πόσο μακριά βλέπει, στην αποφασιστικότητα και στην ακλόνητη ενεργητικότητα που επιστρατεύει για να αναχαιτίσει το στοιχείο της διάλυσης,  να προσκαλέσει, να συγκεντρώσει και να κεντρίσει προς μέγιστες επιδόσεις όλες εκείνες τις δυνάμεις που κόβουν τον δρόμο στην καταστροφή". Τάδε έφη Πέτερ ντε Μέντελσον, βιογράφος μεταξύ άλλων του βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσώρτσιλ. 

Αυτά που σε άλλες εποχές θα ονομάζαμε ηθικολογία ή α-ιστορικό ιδεαλισμό, τονίζοντας την πολυσχιδία στις συνιστώσες της πολιτικής διαδικασίας, σήμερα κατά τη γνώμη μου, ξαναβρίσκει τη σημασία του. Οι "άθλιες" εποχές που ζούμε, είναι και μεγάλες εποχές. Ευρωπαίοι / ευρωπαίες πολιτικοί αναγκάζονται να αναμετρηθούν όχι μόνο με τις προσταγές των καιρών, αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό προκειμένου να διαφυλάξουν την ειρήνη και την ελευθερία στον εθνικό τους χώρο. Ποιος το περίμενε ότι κάποιοι από αυτούς / αυτές θα ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν την πρόσκαιρη φήμη τους, το πόσο δημοφιλείς είναι, τον ίδιο τους τον προσωπικό εγωισμό στο κάτω-κάτω, στην υπηρεσία ενός καλύτερου μέλλοντος; 

Μέσα στο τεχνητό, συχνά, αλαλούμ των καιρών, επειδή σήμερα πια η θολούρα και η διάσπαση είναι εργαλεία κατά της πολιτικής, κατά του κράτους, κατά της δημοκρατίας, κατά της Ευρώπης, διαφαίνονται τέτοιες φιγούρες. Μακριά από το να καρλαϋλίσω και να δω την ιστορία ως συλλογή μεγάλων βιογραφιών, όμως επιστρέφουμε σήμερα, νομίζω, στη σημασία και της βιογραφίας στον ρου της πολιτικής όπως εδώ και καιρό έχει συμβεί στις μεταστρουκτουραλιστικές θεωρητικές σπουδές.

Υ.Γ.Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι εδώ στους έλληνες πολιτικούς, προσωπικά όμως πιστεύω ότι κάποιοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο ρόλος που τους επιφυλάσσεται, δεν είναι ο συμβατικός παραδεδομένος.   

Καθόλου αξιοζήλευτοι... Η Ιστορία γράφει

Είμαι η τελευταία που θα επικροτούσε πολιτικές, στρατηγικές και άλλες τακτικές της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης. Το ερώτημα είναι τώρα πώς θα χειριστεί το ζήτημα που πλέον κανείς δεν μπορεί να αποκρύψει ούτε να ωραιοποιήσει. Και πάλι γίνεται χρήση των διαφορών μας με τη γείτονα Τουρκία, και χωρίς να δραματοποιώ, αυτά δεν είναι αστεία πράγματα. Αυτή τη φορά χρήση από άλλους και όχι από τους παλιούς μας συμμάχους (αν θέλετε, βάλτε το τελευταίο σε εισαγωγικά, δεν έχει καμία σημασία, κάντε ό,τι θέλετε). Όλοι αναρωτιούνται: μα είναι δυνατό η Τουρκία με τόσα ανοικτά μέτωπα, τρομοκρατία στο εσωτερικό, το κουρδικό στα σύνορά της, αποδόμησή της στο εξωτερικό με διάφορους τρόπους και last but not least ρωσική αντιπαλότητα, να επιδίδεται σε πτήσεις γοήτρου στον ελληνικό εναέριο χώρο; Μα τι βλέπουν; Ιπτάμενους δίσκους; Δεν θα κάνω υποθέσεις. Ανοίξτε το διαδίκτυο, μπείτε σε σελίδες που δεν θα μπαίνατε ποτέ υπό διαφορετικές συνθήκες, αφαιρέστε το 70 με 80% των "εθνικών" παλληκαρισμών ορλωφικής εμπνεύσεως και πάλι κάτι μένει. Όχι ελληνικό.

Αγαπάμε την Ελλάδα, αγαπάμε την Ευρώπη, αγαπάμε την ειρήνη, λατρεύουμε τη δημοκρατία και την ελευθερία.