Είναι ανατριχιαστικό να βλέπεις σε βίντεο που έχει καταγράψει η κάμερα του διπλανού, τον διαρρήκτη που με βία διαλύει την κλειδαριά της εξωτερικής σου πόρτας, κλωτσάει την πόρτα, του πέφτει από σακούλα απόδειξη καταστήματος σιδερικών και εργαλείων, την οποία εσύ έχεις βρει Δευτέρα πρωί επιστρέφοντας από την εξοχή όπου κι εκεί δουλειά παντός είδους και όχι αραλίκι και αναψυχή, και μαζί με την απόδειξη τη διαλυμένη κλειδαριά, ευτυχώς τη δεύτερη ανέπαφη, το σπίτι ακόμη δικό σου. Να τρέχεις σε αστυνομία -δεν έχει νόημα σου λένε εκεί, μόνο μήνυση για φθορά ξένης περιουσίας, δεν λυπάστε τα 100 € παράβολο;-, να τρέχεις μετά στο κατάστημα κοντά στην πλατεία Ομονοίας για να ρωτήσεις τι αγοράζει κανείς στις τιμές που αναγράφονται στην απόδειξη και αν θυμούνται τίποτα. Να τηλεφωνείς μετά και να σου λένε ότι το βίντεο δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις έτσι, πρέπει να περάσει από διαδικασία, αλλά πάρτε τηλέφωνο στο τμήμα να σας πουν, το τηλέφωνο δεν απαντά. Και κυρίως να ξέρεις ότι αυτά τα κάνεις για να μην πεις αργότερα ότι δεν τα έκανες. Πουθενά δεν καταγράφηκε το έτσι κι αλλιώς "αόρατο" συμβάν, γιατί το πρωί δεν κάλεσες τη σήμανση, αλλά τον κλειδαρά, ήθελες μετά να πας απλώς να τους ενημερώσεις και κάπου, σε κάποιο κιτάπι να το σημειώσουν. Έτσι για την ιστορία. Ο κλειδαράς σου άνοιξε την πόρτα πανεύκολα, δεν ζήτησε αστυνομική ταυτότητα, μπήκες μέσα και έφτιαξες τον πρώτο καφέ της ημέρας κατά τις 10 το πρωί. Και να αναρωτιέσαι: μα ποιος άνοιξε Σαββατιάτικα την πόρτα της πολυκατοικίας και όποιος την άνοιξε χωρίς να ρωτήσει ποιος είναι στο θυροτηλέφωνο, δεν άκουσε τους θορύβους που σίγουρα ήταν δυνατοί αφού με λοστό έσπασαν την κλειδαριά και μετά κλωτσούσαν την πόρτα;
Και τέλος τα μοιράζεσαι με το "περιττό".
Και τέλος τα μοιράζεσαι με το "περιττό".
