-"Παρακαλώ, συγκεντρωθείτε. Μας συγχωρείτε για το παρατεταμένο διάλειμμα, αλλά ο κ. Igel μάσησε τις χορδές της κιθάρας την ώρα του γεύματος χαλβά και χρειάστηκε να επινοήσουμε νέο όργανο. Μουσικό. Ο ευφάνταστος κιθαρίστας μας έφτιαξε πανφλάουτο με τα λαθραία πλαστικά καλαμάκια της κυρίας Μπίας -κυρία Μπία, σας είμαστε υπόχρεοι- που θα ντύσουν μουσικά το δεύτερο και τελευταίο μέρος της αφήγησης της αγαπητής μας Νίνας."
[-"Jessas, Maria und Josef! Αρχίσανε θεαματικά. Καλά, αυτή δεν ήταν δεινή πολέμιος των πλαστικών; Δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα κονσερβοκούτια των ζωοτροφών, να τα δέσουν με κλωστούλες και να παίζει ο Τοτός ντέφι;"
-"Πολυάννα, αν δεν σταματήσεις, θα κλείσω την ανοιχτή ακρόαση. Ξεκούρασε το μυαλό και τη στόμα σου ή τέλος πάντων ανοιγόκλεινέ τη μόνο για τον πασατέμπο."]
-"Πλησίασε και κάθισε, φίλη μου. Μην φοβάσαι. Ο κ. Igel έγινε κλειδοκύμβαλο. Δεν θα σε ενοχλήσει ξανά. Περιμένουμε εναγωνίως τις νέες παλιές σου περιπέτειες. Νίνα, σε ακούμε."
-"Θέλω να σας εξιστορήσω άλλη μία συνάντηση ή μάλλον επίσκεψη αυτή τη φορά στο σπίτι του θείου Άγη στο χωριό. Ήμασταν εμείς οι δύο, η χαρούμενη μητέρα μου, ένα ζευγάρι ξένων φίλων, ο δωδεκάχρονος γιος της κοπέλας και φυσικά ο οικοδεσπότης. Το σπίτι είχε έναν εκπληκτικό κήπο, ο θείος ξεπάτωνε τα πάντα στο πέρασμά του, τα φύτευε στον κήπο του και κατά θαυμαστό τρόπο έπιαναν όλα. Ένας άγριος καταπράσινος δροσερός κήπος με ψηλά δέντρα και πάντα ανθισμένους θάμνους και λουλούδια. Όσο ωραίος ο κήπος, τόσο ύποπτο το χαμηλό σπιτάκι με το ένα δωμάτιο και τον αδιευκρίνιστο βαθμό καθαριότητας, καθότι ο άνθρωπος ήταν μόνος, μεγάλης ηλικίας και είχε άλλες προτεραιότητες από το πλύσιμο. Καθίσαμε γύρω από ένα τραπέζι στην ωραία σκιά των δέντρων μπροστά στο κατώφλι και αναμέναμε τα κεράσματα. Είχαμε ανταλλάξει ανήσυχες ματιές με τη χαρούμενη, μάλλον εγώ ανήσυχες και εκείνη αποφασισμένες, όταν εμφανίζεται ο θείος Άγης με μια πιατέλα καρπούζι. Από το σημείο που καθόμουν, είχα παρακολουθήσει όλη τη διαδικασία, την είσοδό του στο σπίτι και το κόψιμο του καρπουζιού, έβλεπα τα ζουμιά να τρέχουν στο πάτωμα και πάνω του, να σκουπίζει τα άπλυτα χέρια του σε κάτι σαν πετσέτα και μετά να πιάνει τα πηρούνια από τα δόντια τους και κάτι ποτηράκια από το στόμιο και να τα κουβαλάει έξω στο τραπέζι. Ξέχασα να πω ότι προηγουμένως είχε πάει στον καμπινέ. Οι φίλοι μας έπεσαν πάνω στο καρπούζι ανενόχλητοι, εμείς με τη χαρούμενη κάναμε ότι δεν καταλαβαίναμε, όταν για το αποκορύφωμα του καλωσορίσματος ο θείος Άγης για δεύτερο γύρο έφερε με την αύρα μεγάλου σασπένς ένα μπουκάλι κουμκουάτ. 'Αυτό δεν το ξέρετε σίγουρα', καμάρωσε απευθυνόμενος στους φίλους μας. Ο Ξάντης έκανε τη μετάφραση και δεν έπαιρνε τίποτα χαμπάρι από τα νοήματα που του έκανα. Δυστυχώς ο θείος σερβίρισε ο ίδιος και δεν το άφησε στη διακρική μας ευχέρεια..."
-"ωωωωωω..."
-"Μην πτοείσαι, φίλη Νίνα. Κι εσύ, σε παρακαλώ, μην φυσάς, να ρουφάς μόνο. Μας ξεκούφανες. Από παρτιτούρα ήταν αυτό;"
-"Είμαι αρχάριος στον αυλό του Πανός, Ευλαμπία."
-"Νίνα, συνέχισε."
-"...δυστυχώς, λοιπόν, μας έδωσε στον καθένα το ποτήρι του και στάθηκε ευτυχής, έτοιμος για πρόποση. Πέταξε κι ένα 'Welcome' και μέσα σ' εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα και έχοντας καθηλώσει το βλέμμα μου πάνω στον θείο που κοιτούσε τους ξένους φίλους, ακουμπάω το χέρι μου με το ποτήρι στον δεξιό μου ώμο και χύνω ακαριαία το περιεχόμενο πίσω από την πλάτη μου..."
-"...η χαρούμενη είχε ήδη αδειάσει το ποτήρι της χαλαρά στο τσιμέντο δίπλα της. Όλα καλά. Δεν είχαμε όμως υπολογίσει την αντίδραση των άλλων. Με το που είδε η κοπέλα την κίνησή μου, σκέφτηκε, φαίνεται, πως πρόκειται για κάποιο ελληνικό έθιμο, ένα must φολκλορικό και ανθρωπολογικό, και τη βλέπω να σηκώνει το χέρι της έτοιμη να με μιμηθεί. 'Μη', της λέω, 'δεν κάνει, αυτό που έκανα είναι δικό μου σχέδιο, ένα προαιώνιο στοίχημα καλωσορίσματος, μην επηρεάζεσαι, ο καθένας με τις ευαισθησίες του.' Άδειασαν όλο το μπουκάλι."
-"Όχι άλλα καλαμάκια, παρακαλώ. Θα σου πάρω καινούρια κιθάρα. Φίλοι μου τετράποδα, κυρία Μπία, λοιπές κατίνες φραξιονίστριες ωτακούστριες, τα θερμά μας ευχαριστήρια στη Νίνα για τις πολύ όμορφες ιστορίες της που μας μετέφεραν σε άλλες ανέμελες εποχές. Θα αποχαιρετηθούμε με τρία 'ουρά' προς τιμήν της θρυλικής βασίλισσας Ελισάβετ που οι θεοί να κόβουν χρόνια από μας να δίνουν σ' Αυτήν. Αν θέλει βεβαίως."
[-"Αχ, μωρέ Ανδρονίκη, τελείωσαν οι εκδηλώσεις της σαλεμένης; Σαν επικήδειος ακούγεται."
-"Σήκω όρθια για τις επευφημίες, ασεβές αστοιχείωτη. Άσε πάνω μου τα υπόλοιπα."]
