Ανάμεσα στον μαρξισμό και στο αποκρυφιστικό κύμα του εσωτερισμού (μαγεία, αντιεμπειρισμός, αντιορθολογισμός κτλ.) της καμπής προς τον 20ό αιώνα (βιομηχανική εποχή), που ενστερνίζονταν παρεμπιπτόντως κατά διαστήματα (μέχρι να πάρουν χαμπάρι οι περισσότεροι το μέγεθος της ασυναρτησίας) ευυπόληπτοι και σημαντικοί διανοούμενοι της εποχής, ξεφύτρωσαν αργότερα οι μεσοπολεμικοί φασισμοί. Σήμερα προσπαθούν κάποιοι να αναβιώσουν τεχνητά εκείνες τις εικόνες και τις Konstellationen. Και αν πιστεύουν άλλοι ότι γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας βλέπει και θαυμάζει ΥΕΝΕΔ, ας τρίψουν τα μάτια τους που ω ευλογία! τα έχουν ακόμη, να σταματήσουν να βλέπουν οράματα.
Φαντασθείτε αλλεπάλληλους κύκλους "γεγονότων" και στο βάθος τους κάπου την αλήθεια. Την βλέπετε; Όχι πια. Όταν λείπει η σχέση αναφορικότητας που από ένα σημείο και μετά, απλώς το διαισθάνεσαι ως πολίτης, όλα είναι άξια υποψίας, εικόνες, ήχοι, μαρτυρίες, όταν όλα καταλήγουν να είναι συνάρτηση ενός παρονομαστή που όμως δεν μπορείς ακριβώς να περιγράψεις ποιος είναι, όταν σε στιγμές ξαφνικής διαύγειας καταλαβαίνεις ότι είναι σαν να σε έχουν πετάξει μέσα σε μια ευτελή σκηνοθεσία, τότε έχεις χάσει την πολιτική σου υπόσταση, δεν αντιλαμβάνεσαι την κοινωνία και τον άνθρωπο γύρω σου παρά μόνο ως θέαμα. Το νέο πολεμικό απλοϊκό μοντέλο της απόλυτα ελεγχόμενης επικοινωνίας εικόνων και μηνυμάτων και του αποκλεισμού της διαφορετικότητας και της υψηλής σκέψης είναι εύκολα ανιχνεύσιμο, γιατί όπως οι λογοκρισίες και προπαγάνδες των παλιών γνωστών ολοκληρωτισμών έχει χαρακτηριστικά ωμότητας ή/και πορνογραφίας αστυνομικού δελτίου (κατασκευασμένου συνήθως) ή φτηνοθεάματος ή πολιτικού λόγου σιφονιέρας (συρτάρια σκέψης και νοημάτων). Η δυσκολία του έγκειται στο γεγονός ότι έχει λάβει τη συναίνεση κάποιων παλαιών κέντρων και προσώπων φορέων "εξουσίας", οι οποίοι νομιμοποίησαν το πλασματικό σχολιάζοντας και αναλύοντάς το.
