Λόγω απουσίας και αφελούς σκέψης και εσφαλμένης πληροφόρησης -διότι και οι ίδιοι δεν το έθιγαν ή μιλούσαν αόριστα για "βάπτισμα"- πριν το μιλένιουμ δεν είχα προβληματισθεί με τα ελληνικά ονόματα των αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα. Εξάλλου, το φαινόμενο της ακούσιας ονοματοδοσίας δεν το έχω συναντήσει αλλού. Βαθιά ρατσιστικό δείχνει την ανέτοιμη για οποιαδήποτε αλλαγή ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του 1990 και εφεξής. Το όνομα είναι ζήτημα άμεσα συνδεδεμένο με την ταυτότητα, την υπόσταση του ατόμου. Από τη μία ο ονοματοδότης διασπά αυτή την ταυτότητα για να οικειοποιηθεί το σχίσμα που του ταιριάζει, από την άλλη, και αυτό είναι το ενδιαφέρον και προέκυψε διαισθητικά από συζητήσεις με γνωστούς, ο μετονομασμένος το ενσωμάτωσε αναγκαστικά στην ταυτοτική του αντίληψη διπλασιάζοντας την αίσθηση του Εαυτού: ο Εαυτός του πραγματικού ονόματος είναι του οικείου περιβάλλοντος των αισθημάτων και των αξιών, ο Εαυτός του πλαστού ονόματος είναι αυτός των ξένων παραστάσεων και εικόνων που προβάλλονται πάνω σου, οικείος με την πάροδο του χρόνου, πάντως αλλότριος.
Στην πράξη: σε λένε Κώστα και ξαφνικά πρέπει να ακούς στο όνομα Κρεσνίκ ή σε λένε Νώντα και γίνεσαι Μιρλίντ.
