Μία χώρα που πολίτες της πιστεύουν ότι δεν υπήρξαν γκουλάγκ και ότι αν υπήρξαν τις δύο πρώτες δεκαετίες μετά την επανάσταση, ήταν γεμάτα κλέφτες και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, ότι ειδικά μετά την επικράτηση του Στάλιν ό,τι γκουλάγκ υπήρξε, ήταν -εν αγνοία του- δημιούργημα μυστικών υπηρεσιών που εβραιοκρατούνταν, δηλαδή οι Εβραίοι σε όλα τα κακά, αυτή η χώρα που επιπλέον με τα διάφορα ρωσοχουντοδίκτυά της σήμερα επιχειρεί να αναπαράξει κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση αντίτυπά της ανά τον πλανήτη, αν μη τι άλλο, να πάει να κοιταχτεί στον καθρέπτη της ιστορίας της. Αν θέλει να ηγηθεί, ας επεξεργαστεί πρώτα το παρελθόν της των εγκλημάτων και της δικτατορίας, ας κάνει την αυτοκάθαρσή της σε βάθος και όχι για πόζες βιτρίνας, ας περάσουν κάποιες δεκαετίες ντροπής -έστω και ετεροχρονισμένα- και νέας ιστορικής παιδείας και πραγματικής δημοκρατίας και μετά το συζητάμε.
Είναι κρίμα που στην Ελλάδα η υποτιθέμενη "κάθαρση" του εγχώριου "καπιταλισμού" υποκινημένη από δίκτυα εισαγωγών-εξαγωγών ψυχοτρόπων ουσιών αυταρχισμού και ύψιστης κακογουστιάς μόνο σποραδικά αφήνει και κάποιο καλό νέο ή μιαν αλήθεια να διαπεράσει τον πυκνό ιστό ειδησεογραφικής ρύπανσης, υπαγορευμένων λόγων και πράξεων, διότι δεν αναγνωρίζουμε πλέον κάποιοι ενδιαφερόμενοι πλην άθλιοι πολίτες τα συμφωνηθέντα των εκάστοτε συναλλαγών ανάμεσα στους συμβληθέντες επιφανείς και στους κυρίους. Με αποτέλεσμα συνεχώς η σκέψη να γυρίζει γύρω από το ίδιο και το ίδιο θλιβερό ερώτημα: όπου μετά από καθεστώς δικτατορίας (1967-1974) δεν επακολούθησε αληθινή κάθαρση που πέρα από τιμωρία και δίκες προϋποθέτει θωράκιση ιδεολογική των θεσμών και ατελείωτες έρευνες και συζητήσεις, αυτοέλεγχο και αυτοκριτική σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην επιστρέψει ο μικροαστικός ζαμανφουτισμός της γλυκιάς θαλπωρής και του αυτοέρωτα ως πρότυπο ζωής (ηπίως ειπείν).
Υ.Γ1.Μόλις είδα, 151 ψήφοι στη Βουλή υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 3 (σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας). Έτσι, για την ιστορία.
Υ.Γ2.Κάποιος λόγος θα υπάρχει που σκοντάφτουμε συνεχώς σε τέτοιες εικόνες όπως τις παρακάτω. Θα σκεπτόταν κανείς τη συστηματική υποβολή της φθοράς, της ασχήμιας, του αναπότρεπτου, της υποτίμησης του δημότη και της παραίτησής του από τα αυτονόητα, αν δεν γνώριζε ότι όλοι μέσα σε ένα καζάνι βράζουν, δημότες και αρχές, και τις ίδιες αξίες πρεσβεύουν. Με εξαιρέσεις πάντα. Οι λεπτομέρειες, που είναι και ευκολότερα αντιμετωπίσιμες, διαμορφώνουν την εικόνα και διαπαιδαγωγούν τον πολίτη του αυθαιρέτου και της αισθητικής λούφας: αν το παλιό είναι καθαρό, δεν πειράζει που είναι φθαρμένο, τα κάγκελα τα ξαναβάφεις (τελευταίες δύο φωτογραφίες από Μαυροματαίων, οι άλλες από Αρχαιολογικό Μουσείο), τους κυβόλιθους (κακή επιλογή υλικού επίστρωσης), τα πεζούλια και τα μαρμαράκια τα πλένεις τακτικά. Πάντα στην Ελλάδα υπήρχε για διάφορους λόγους (κερδοσκοπικούς κυρίως) προτίμηση των νέων λύσεων: ή όλα καινούρια με αναθέσεις έργου ή όλα παρατημένα στο έλεός τους. Η συντήρηση είναι λέξη άγνωστη ή τέλος πάντων δύσκολη.
Είναι κρίμα που στην Ελλάδα η υποτιθέμενη "κάθαρση" του εγχώριου "καπιταλισμού" υποκινημένη από δίκτυα εισαγωγών-εξαγωγών ψυχοτρόπων ουσιών αυταρχισμού και ύψιστης κακογουστιάς μόνο σποραδικά αφήνει και κάποιο καλό νέο ή μιαν αλήθεια να διαπεράσει τον πυκνό ιστό ειδησεογραφικής ρύπανσης, υπαγορευμένων λόγων και πράξεων, διότι δεν αναγνωρίζουμε πλέον κάποιοι ενδιαφερόμενοι πλην άθλιοι πολίτες τα συμφωνηθέντα των εκάστοτε συναλλαγών ανάμεσα στους συμβληθέντες επιφανείς και στους κυρίους. Με αποτέλεσμα συνεχώς η σκέψη να γυρίζει γύρω από το ίδιο και το ίδιο θλιβερό ερώτημα: όπου μετά από καθεστώς δικτατορίας (1967-1974) δεν επακολούθησε αληθινή κάθαρση που πέρα από τιμωρία και δίκες προϋποθέτει θωράκιση ιδεολογική των θεσμών και ατελείωτες έρευνες και συζητήσεις, αυτοέλεγχο και αυτοκριτική σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην επιστρέψει ο μικροαστικός ζαμανφουτισμός της γλυκιάς θαλπωρής και του αυτοέρωτα ως πρότυπο ζωής (ηπίως ειπείν).
Υ.Γ1.Μόλις είδα, 151 ψήφοι στη Βουλή υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 3 (σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας). Έτσι, για την ιστορία.
Υ.Γ2.Κάποιος λόγος θα υπάρχει που σκοντάφτουμε συνεχώς σε τέτοιες εικόνες όπως τις παρακάτω. Θα σκεπτόταν κανείς τη συστηματική υποβολή της φθοράς, της ασχήμιας, του αναπότρεπτου, της υποτίμησης του δημότη και της παραίτησής του από τα αυτονόητα, αν δεν γνώριζε ότι όλοι μέσα σε ένα καζάνι βράζουν, δημότες και αρχές, και τις ίδιες αξίες πρεσβεύουν. Με εξαιρέσεις πάντα. Οι λεπτομέρειες, που είναι και ευκολότερα αντιμετωπίσιμες, διαμορφώνουν την εικόνα και διαπαιδαγωγούν τον πολίτη του αυθαιρέτου και της αισθητικής λούφας: αν το παλιό είναι καθαρό, δεν πειράζει που είναι φθαρμένο, τα κάγκελα τα ξαναβάφεις (τελευταίες δύο φωτογραφίες από Μαυροματαίων, οι άλλες από Αρχαιολογικό Μουσείο), τους κυβόλιθους (κακή επιλογή υλικού επίστρωσης), τα πεζούλια και τα μαρμαράκια τα πλένεις τακτικά. Πάντα στην Ελλάδα υπήρχε για διάφορους λόγους (κερδοσκοπικούς κυρίως) προτίμηση των νέων λύσεων: ή όλα καινούρια με αναθέσεις έργου ή όλα παρατημένα στο έλεός τους. Η συντήρηση είναι λέξη άγνωστη ή τέλος πάντων δύσκολη.
