"Πέρα από την αισθητική του ναρκισσισμού και του ψευτοελιτισμού ενός ατομικού υποκριτικού μικρόκοσμου"
Αυτή είναι μια ελλειπτική πρόταση που εμπεριέχει τόσο κενολογία όσο και λογική αντίφαση.
1.Ψευτοελιτισμός->α.δεν προσδιορίζεται ποιος και τι είναι και αν υπάρχει ελιτισμός
β.αναιρείται -χωρίς πρώτα να έχει προσδιορισθεί- κάτι που έτσι κατοχυρώνεται λεκτικά ως κατάσταση δεδομένη
γ.έτσι όπως είναι αρνητικά διατυπωμένος ο όρος, συνεπάγεται ότι υπάρχει αληθινός δεοντολογικά ελιτισμός, δηλ. όσοι ταυτίζονται με την καταγγελία του ψευτοελιτισμού, αυτοπροσδιορίζονται είτε αληθινοί ελιτιστές είτε ανήκοντες σε άλλη ομάδα που δεν θέλει να ονομάζεται ελίτ, ή άτομα που βρίσκονται εκτός ομάδων. Σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχει εδώ μία αξιολογική κρίση προστακτικής μορφής "μην είσαι ψευτοελιτιστής" χωρίς να έχουν προσδιορισθεί οι λογικές συνθήκες και οι εμπειρικές συνισταμένες του ψευτοελιτισμού, δηλαδή το τι δεν πρέπει να είσαι ή/και πότε δεν πρέπει να είσαι έτσι.
2.Ατομικός υποκριτικός μικρόκοσμος->εδώ υπάρχουν τα εξής προβλήματα: α.από τη διατύπωση συνεπάγεται ότι όλοι οι ατομικοί μικρόκοσμοι είναι υποκριτικοί, δήλωση ολικού περιεχομένου του τύπου "αν αυτό είναι μικρόκοσμος, τότε είναι υποκριτικός" που αποκλείει κάθε άλλη περίπτωση π.χ. να μην είναι υποκριτικός
β.αν ο μικρόκοσμος είναι η στενή ιδιωτική σφαίρα και/ή η προσωπική κοσμοθεωρία του ατόμου, και είναι υποκριτικός, τότε ο "μεγάλος έξω κόσμος" δεν είναι υποκριτικός; Δηλαδή η ενασχόληση με τα κοινά, το άτομο που διεκδικεί χώρο στον δημόσιο λόγο ή ευελπιστεί να επηρεάσει μέσω της δράσης του τα εξωτερικά, πολιτικά ή κοινωνικά, τεκταινόμενα, όλα αυτά είναι αντιθετικά στον υποκριτικό μικρόκοσμο;
Γιατί έχουν επιτυχία τέτοιου είδους δηλώσεις τελικά; Για την πολυσημία τους, επειδή με το που δεν είναι σαφείς, που τα περικλείουν όλα ή τα αποκλείουν όλα, δίνοντας ανοικτές απροσδιόριστες εναλλακτικές υποθέσεις μπορούν να οικειωθούν από τον καθένα. Αν υπήρχε σαφής περιγραφή των κατηγορημάτων και έλειπε η γενική κανονιστική ηθική στη διατύπωση, πολύ λίγη απήχηση θα είχαν.
Αυτή είναι μια ελλειπτική πρόταση που εμπεριέχει τόσο κενολογία όσο και λογική αντίφαση.
1.Ψευτοελιτισμός->α.δεν προσδιορίζεται ποιος και τι είναι και αν υπάρχει ελιτισμός
β.αναιρείται -χωρίς πρώτα να έχει προσδιορισθεί- κάτι που έτσι κατοχυρώνεται λεκτικά ως κατάσταση δεδομένη
γ.έτσι όπως είναι αρνητικά διατυπωμένος ο όρος, συνεπάγεται ότι υπάρχει αληθινός δεοντολογικά ελιτισμός, δηλ. όσοι ταυτίζονται με την καταγγελία του ψευτοελιτισμού, αυτοπροσδιορίζονται είτε αληθινοί ελιτιστές είτε ανήκοντες σε άλλη ομάδα που δεν θέλει να ονομάζεται ελίτ, ή άτομα που βρίσκονται εκτός ομάδων. Σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχει εδώ μία αξιολογική κρίση προστακτικής μορφής "μην είσαι ψευτοελιτιστής" χωρίς να έχουν προσδιορισθεί οι λογικές συνθήκες και οι εμπειρικές συνισταμένες του ψευτοελιτισμού, δηλαδή το τι δεν πρέπει να είσαι ή/και πότε δεν πρέπει να είσαι έτσι.
2.Ατομικός υποκριτικός μικρόκοσμος->εδώ υπάρχουν τα εξής προβλήματα: α.από τη διατύπωση συνεπάγεται ότι όλοι οι ατομικοί μικρόκοσμοι είναι υποκριτικοί, δήλωση ολικού περιεχομένου του τύπου "αν αυτό είναι μικρόκοσμος, τότε είναι υποκριτικός" που αποκλείει κάθε άλλη περίπτωση π.χ. να μην είναι υποκριτικός
β.αν ο μικρόκοσμος είναι η στενή ιδιωτική σφαίρα και/ή η προσωπική κοσμοθεωρία του ατόμου, και είναι υποκριτικός, τότε ο "μεγάλος έξω κόσμος" δεν είναι υποκριτικός; Δηλαδή η ενασχόληση με τα κοινά, το άτομο που διεκδικεί χώρο στον δημόσιο λόγο ή ευελπιστεί να επηρεάσει μέσω της δράσης του τα εξωτερικά, πολιτικά ή κοινωνικά, τεκταινόμενα, όλα αυτά είναι αντιθετικά στον υποκριτικό μικρόκοσμο;
Γιατί έχουν επιτυχία τέτοιου είδους δηλώσεις τελικά; Για την πολυσημία τους, επειδή με το που δεν είναι σαφείς, που τα περικλείουν όλα ή τα αποκλείουν όλα, δίνοντας ανοικτές απροσδιόριστες εναλλακτικές υποθέσεις μπορούν να οικειωθούν από τον καθένα. Αν υπήρχε σαφής περιγραφή των κατηγορημάτων και έλειπε η γενική κανονιστική ηθική στη διατύπωση, πολύ λίγη απήχηση θα είχαν.
